ေအာင္မွဴးေ၀(သို႔မဟုတ္) သံမဏိနွင္းဆီေတာေလးထဲကလူ(အပိုင္း-၁)

-
ငယ္နာမည္ေအာင္ကိုလတ္။

ဘ၀တစ္ခုကိုသူမ်ားနည္းတူမိုးမလင္းေသးတဲ့ေဖေဖာ္၀ါရီမနက္ခင္းမွာစလိုက္တယ္။

၁၅-၂-၁၉၈၄

×××××××××××××××××××××××

ျဖစ္ခ်င္လိုက္ရတဲ့ကဗ်ာဆရာ။

ေရးခ်င္လိုက္ရတဲ့စကားေျပေတြ။ကၽြန္ေတာ့္၀ါသနာကကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းကိုျဖတ္မယ့္ဓားစက္လိုပဲလို႕မခံစားတတ္ေသးတဲ့အရြယ္ငယ္ငယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမိဳ႕ကေလးကသိပ္လွတာ။ခ်င္းေတာင္တန္းၾကီးကိုထီးတစ္လက္လိုဖြင့္ေဆာင္းထားတဲ့ျမိဳ႕ကေလး။ဘဂၤါလီေတြခိုးခိုး၀င္တတ္တဲ့ျခံစည္းရိုးမလုံမျခံဳနဲ႕ျမိဳ႕ကေလး။

ကံဆိုးလိုက္တဲ့ျမိဳ႕စုတ္ကေလး။ငရဲအိုးနွဳတ္ခမ္းေပၚျပဳတ္က်လာတဲ့ပ်ားရည္စက္လိုနယ္စပ္ေဒသမွာအထိတ္တလန္႕ခ်ိဳျမိန္ေနရတဲ့ျမိဳ႕ကေလး။ကေလး-ဂန္႕ေဂါရထားလမ္းေဖာက္တုန္းကေသလိုက္တဲ့လူေတြဆိုတာေသာက္ေသာက္လဲေပါ့။ဒါကိုလည္းသမိုင္းစာမ်က္နွာေပၚမွာဘယ္သူမွမသိေအာင္၀ွက္ထားတဲ့ျမိဳ႕ကေလး။

ေတာ္ေတာ္ေနနိုင္တဲ့ျမိဳ႕အိုေလး။စီအိုင္ေအေအးဂ်င့္လုပ္ဖို႕ေကာင္းတဲ့ျမိဳ႕ကေလး။တစ္ခါတစ္ေလ လက္နက္ေမွာင္ခိုေတြ၊မူးယစ္ရာဇာေတြကိုသူကိုယ္တိုင္စုံေထာက္ဖမ္းဆီးျပီးသူ႕ကိုယ္သူ007ထင္ေနတတ္တဲ့ျမိဳ႕ကေလး။ရန္ကုန္လိုေနရာမ်ိဳးမွာသူပိုင္အသင္းတိုက္မရွိေသးတာကိုေလျဖတ္ေ၀ဒနာသည္တစ္ေယာက္လိုဘာမွနာက်င္ခံစားမွဳရွိတဲ့ျမိဳ႕ကေလး။

((ခြင့္လႊတ္ပါ၊ကၽြန္ေတာ့္ျမိဳ႕ကသူေ႒းေတြဟာေသဆုံးခဲ့ပါျပီ။)ေယာနယ္အသင္းတိုက္မွာတစ္ညငါးရာေပးျပီးအိပ္ရတယ္ဗ်ာ-လို႕ေျပာလာတဲ့ညီငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကိုကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းစြာေငးၾကည့္ေနရုံမွအပတျခားဘာတတ္နိုင္ပါ့မလဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမိဳ႔မွာျမန္မာ-အိႏၵိယခ်စ္ၾကည္ေရးလမ္းမၾကီးေဖာက္ေတာ့ကတၱရာေတြလမ္းေဘးမွာက်ိဳၾကတယ္။ေမြးရာပါပန္းနာရင္ၾကပ္ေရာဂါသည္ကၽြန္ေတာ့္ညီေလးကတၱရာေညွာ္မိျပီးေသပါေရာလား။တျခားေသာအဘိုးအဘြားတခ်ိဳ႕လည္းေသဆုံးခဲ့ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္က ကေလးျမိဳ႕သားအစစ္။ကေလး၀ကေနေျပာင္းလာတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ဂန္႕ေဂါကေနေျပာင္းလာတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ကၽြန္ေတာ့္ကိုေအာင္မဂၤလာရပ္ကြက္က်ဳံးၾကားမွာေမြးတာ။ၾကီးေတာ့ျမိဳ႕အျပင္ပဲ၀ိုင္းရပ္ကြက္မွာၾကီးခဲ့တယ္။ကၽြန္ေတာ့္ေသြးဟာကေလးျမိဳ႕သီခ်င္းကိုအျမဲဆိုတယ္

ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းကေအာင္သစၥာရပ္ကြက္ထဲကအ.လ.က(၂)ဘ၀မွာပထမဦးဆုံးတက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္း။အဲဒီေနာက္ပဲ၀ိုင္းကေနေက်ာင္းသြားရတာေ၀းလို႕ဆိုျပီးေညာင္ပင္သာရပ္ကြက္ထဲကအ.မ.က(၁၁)ကိုေျပာင္းရတယ္။အဲဒီမွာ ခ်င္းေတြ ေဂၚရခါးေတြနဲ႕အတူတူကၽြန္ေတာ္စာသင္ရတယ္။ခ်င္းေတြကလူပါး၀တယ္ေဂၚရခါးေတြကအုပ္စုနဲ႕က်ယ္တယ္။ကၽြန္ေတာ္ကတစ္ကိုယ္ေတာ္လူမိုက္။ေဂၚရခါးမေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ကၽြန္ေတာ္မုန္႕စားေနတာကိုေဂၚရခါးတစ္ေကာင္ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္လာရန္ရွာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကဘာမို႕ခံရမလဲ။ကၽြန္ေတာ့္အေဖကသိုင္းဆရာ။ဒိုးပတ္ဆရာ။ဒီငနာေကာင္ကိုသိုင္းကစားျပျပီးဒိုးပတ္လိုထုထည့္လိုက္တယ္။ခဲတံခၽြန္တဲ့ဓားနဲ႕ဒီေကာင္ေပါင္ကိုစြပ္ခနဲထိုးပစ္လိုက္တယ္။ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးကကၽြန္ေတာ့္ကိုဒီေလာက္မိုက္ကန္းရမလားလို႕ရုံးခန္းေခၚၾကိမ္စာေကၽြးတယ္ဗ်။

ပန္းနဲ႕ေပါက္တာမွမဟုတ္တာနာလိုက္တဲ့ျဖစ္ခ်င္း။အေဖ့ကိုေက်ာင္းေခၚခဲ့ဖို႕လည္းေျပာတယ္။အေဖကမလိုက္ဘူး။မင္းျဖစ္မင္းခံတဲ့။အေမလိုက္လာတယ္။ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးနဲ႕အေမကအသိအကၽြမ္းေတြျဖစ္ေနတယ္။မအဲ..နင့္သားအရမ္းမိုက္တယ္ဆုံးမပါဦးလို႕ေျပာျပီးျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္းေနာက္ဘယ္သူနဲ႕မွရန္မျဖစ္ဖို႕ေျပာတယ္။အေမကကၽြန္ေတာ့္ကိုသည္းခံဖို႕မွာၾကားတယ္။ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူနဲ႕မွစကားမေျပာေတာ့ဘူးအားလပ္ခ်ိန္ေတြဆိုရင္ေက်ာင္းထဲကကုကၠဳိပင္ၾကီးေအာက္သြားထိုင္ျပီးေက်ာင္းအေရွ႕ဘက္လယ္ကြင္းျပင္ၾကီးကိုေငးတယ္။လယ္ကြင္းေတြကစိမ္းစိမ္း။ဟိုး.......................လယ္ကြင္းေတြရဲ့အနားသတ္မ်ဥ္းမွာေတာင္တန္းေရးေရး။အဲဒီေတာင္တန္းကျမိဳ႕ေဟာင္းတစ္ခုကိုမ်ိဳထားသတဲ့။ၾကားဖူးတယ္။

ေဂၚရခါးေတြကကၽြန္ေတာ္ျငိမ္ေနတာကိုတမင္သက္သက္ရန္လာစၾကတယ္ဗ်။ခဲနဲ႕ထုၾကတယ္။မေအနွမကိုင္တုပ္ၾကတယ္။ငေၾကာက္လို႕ျပိဳင္တူေအာ္ၾကတယ္။ေဘာင္းဘီတိုေတြခၽြတ္ျပီးေကာ့ေကာ့ျပၾကတယ္။သူတို႕အထဲမွာေယာကၤ်ားစိတ္ေပါက္ေနတဲ့ေဂၚရခါးမေလးတစ္ေယာက္လည္းပါေသးတယ္။သူကလွပါတယ္။ကၽြန္ေတာ့္မ်က္နွာနားကပ္ျပီးလာေကာ့ျပတာေတာ့သူ႕အမွားေပါ့။သူရဲ့အမွားလွလွေလးဟာေယာက္သြားခုံးခုံးမို႕မို႕ေလးနဲ႕တူျပီးအမည္မသိအနံ႕တစ္မ်ိဳးသင္းေနပါတယ္။ညာဘက္အစင္းေၾကာင္းေထာင့္ကေလးမွာ

မွဲ႕နီနီျပဴးျပဴးေလးကအထင္အရွားပါရွိေလရဲ့။ကၽြန္ေတာ္ကသူ႕ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။သူကေယာကၤ်ားေလးလိုဆဲတယ္။-ီးၾကည့္တာလားတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ျပဳံးတယ္။

ေပ်ာ္လို႕မဟုတ္ဘူး။

တခုခုလုပ္ေတာ့မွာမို႕ျပံဳးတာပါ။

၊ဆက္ရန္၊