ငါတို႕အေမအေၾကာင္းေျပာျပစရာေတြကေတာ့အမ်ားၾကီးေပါ့။
ငါတို႕အေဖအေၾကာင္းေတာ့ ငါသိပ္မေျပာတတ္ဘူး။အေဖနဲ႕ငါနဲ႕ကသိပ္မတည့္ဘူး။အေမနဲ႕အေဖကငါအပါ၀င္သားငါးေယာက္ေမြးခဲ့တယ္။
ငါကအလတ္ေပါ့။သိပ္လည္းမေအးလြန္းသိပ္လည္းမပူလြန္းတဲ့ ခ်င္းေတာင္ေျချမိဳ႕ကေလးမွာအေမနဲ႕အေဖတို႕ဟာဒီေန႔ေခတ္အခ်စ္ဝတၳဳေတြထဲကလိုမဟုတ္တဲ့သာမန္ခ်စ္ရိုးခ်စ္စဥ္
သဘာ၀အတိုင္းေတြ႕ဆုံခ်စ္ၾကိဳက္ခဲ့ၾကတယ္လို႕သိရတယ္။ငါတို႕ၾကီးျပင္းလာၾကခ်ိန္မွာသူတို႕ကအိမ္ေထာင္ေရးကို
စိတ္ကုန္ေနၾကျပီဆိုေတာ့ ဘယ္လိုေတြ႕ၾကတယ္ ဘယ္လိုခ်စ္ၾကတယ္ ဘယ္ေလာက္ျမတ္နိုးၾကတယ္ဆိုတာတစ္ဖြဲ႕တစ္ႏြဲ႕မေျပာၾကေတာ့ဘူးေပါ့။ငါတို႕ျမိဳ႕ကေလးရဲ့ျမိဳ႕မေစ်းအနီးမွာစေတြ႕ၾကတယ္ဆိုတာေလာက္ပဲငါတို႕သိရတယ္။
အေဖက ဒီေန႕ေအာင္ေျမမာန္ေခၚတဲ့ ေအာင္မဂၤလာရပ္ကြက္က်ဳံးၾကားမွာပ်ဥ္ေထာင္အိမ္နဲ႕ေနတာ။အေဖ့ဘက္ကမိဘေတြဟာပရိေဘာဂလုပ္ငန္းလုပ္ၾကတာေပါ့။
ထင္းရွဴးေသတၱာေတြ၊စားပြဲကုလားထိုင္ေတြ၊ေၾကာင္အိမ္ေတြ၊ဗီရိုေတြစသျဖင့္ေပါ့။အေမ့မိဘေတြကေတာ့ပြဲစားေတြပါ။ဒီေန႕ျမန္မာ့စီးပြားေရးဘဏ္ေနရာဟာအေမ့အိမ္ေအာင္ပေဒသာပြဲရုံေနရာျဖစ္တယ္။
အေမ့အစ္ကိုငါ့ဘၾကီးဦးထြန္းေရႊမလိမၼာလို႕အစိုးရဆီမွာအေပါင္ဆံုးသြားခဲ့တာပဲ။အစိုးရဆီကပိုက္ဆံေခ်းတာျပန္မဆပ္နိုင္လို႔အိမ္ၾကီးကိုထိုးအပ္လိုက္ရတာလို႕ဆိုတယ္။ငါတို႕အေမနဲ႔ဘၾကီးတို႕အေမြဆိုင္တိုက္ၾကီးပါ။အစိုးရကခ်စ္တီးလယ္သိမ္းသလိုသိမ္းခဲ့တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။
ညွာတာေထာက္ထားစြာနဲ႕ ေငြျပန္အမ္းေသးတယ္ေျပာပါတယ္။အဲဒီေငြကိုငါ့အေမလည္းမသုံးလိုက္ရပါဘူး။ငါတို႕ဆိုပိုေ၀းတာေပါ့။အေမြဟာ ေဆြမ်ိဳးေတြရဲ့ေမတၱာတရားကိုသတ္ပစ္တတ္တယ္လို႕အေမကခဏခဏေျပာဖူးတယ္။
အေမကအေမြကိုမမက္ေပမယ္႕ မက္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကေတာ့ရွိေနတယ္။အဲဒီလူဟာဘယ္သူလဲဆိုတာငါတို႕သိလိုက္ရခ်ိန္မွာ.......
(ဆက္ရန္...)
No comments:
Post a Comment