အေမ့အေမြေတြကိုလိုခ်င္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကတျခားလူမဟုတ္ဘူး။ငါ့အေဖရဲ့အေမ အဘြားေဒၚစိန္ပဲ။ သူ႕အေၾကာင္းလည္းေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲ။သူက ဘုတလင္ နယ္ကူေတာ္ရြာဇာတိ။သိန္းေဖျမင့္တို႕အမ်ိဳးလို႕ေျပာတယ္။ဘုတလင္ခ်စ္ေလးတို႕နဲ႔လည္းခင္တယ္။သူ႕ပထမေယာကၤ်ားကဦးဘဥာဏ္လို႕ေခၚတယ္။မုံရြာမွာေရွးေခတ္က အိတ္၀ါဆန္စက္ဆိုတာရွိတယ္။အဲဒီဆန္စက္ၾကီးရဲ့စက္ရုံမွဴးတဲ့။ဦးဘဥာဏ္ကလည္းမိန္းမေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။သူတို႕ေခတ္ကငါတို႕ေခတ္လိုမ်ိဳးစက္ရုံေပါတဲ့ေခတ္မဟုတ္ေလေတာ့စကရုံမွဴးေတြမ်က္နွာပြင့္တာအဆန္းေတာ့လည္းမဆိုသာဘူးေပါ့ကြာ။
ငါ့အဘြားေဒၚစိန္တို႕ကမိသားစုအေတာ္မ်ားတယ္။ေမာင္ေတြညီမေတြကိုကတပ္စုတစ္စုေလာက္ရွိမယ္။ဒီေတာ့ ဆန္ၾကိတ္တဲ့စက္ရုံမွာစပါးလွည္းနဲ႕ဆန္လာလာၾကိတ္ရတယ္။ပုဂၢလိကဆန္စက္သိပ္မရွိတဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ အစိုးရဆန္စက္ၾကီးကိုပဲအားကိုးၾကရတာကိုး။ငါတို႕ခ်င္းတြင္းေဒသအေၾကာင္းမင္းတို႕လည္းအသိသားပဲကြာ။အစိုးရဆိုတိုင္းစိတ္ခ်ရတယ္မွတ္ေနေတာ့တာကိုး။အစိုးရဆန္စက္မွာဆန္ၾကိတ္ရင္ဖြဲဆန္ကြဲေလာက္ေတာ့အခိုးမခံရဘူးဆိုတဲ့စိတ္ေမြးၾကတာကိုး။ကိုယ့္ရြာမွာကိုယ္ေမာင္းနဲ႕ေထာင္းစားရမွာေတာင္စိတ္မခ်ဘူးလားမသိပါဘူးကြာ။အဲဒါ
ငါ့အဘြားက စပါးလွည္းနဲ႕မုံရြာျမိဳ႕ေပၚတက္တက္ျပီးဆန္ၾကိတ္ရင္း စက္ရုံမွဴးျဖစ္တဲ့ငါ့အဘိုးဦးဘဥာဏ္နဲ႕ညားတာပဲ။ဦးဘဥာဏ္ကလည္းေခသူေတာ့မဟုတ္ဘူးကြ။လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္တို႕အစ္ကို၀မ္းကြဲေတာ္တယ္။ငါ့အဘိုးဦးဘဥာဏ္နဲ႕အဘြားေဒၚစိန္တို႕ဟာတမာရနံ႕ထေနာင္းရနံ႕ေတြသင္းျမေနတဲ့မုရြာဘုန္းစိုးကြက္သစ္မွာအိမ္ကေလးမွာေနၾကတယ္။အဲ့ဒီအိမ္မွာငါ့အေဖကိုေမြးတာပဲ။ငါ့အေဖေမြးတဲ့အခ်ိန္မွာထူးဆန္းတာတစ္ခုကျဖစ္ေသးတယ္။အဲဒါကေတာ့...
(ဆက္ရန္..)
No comments:
Post a Comment