ရေဌာ၀ါဒကထာ
အတတ္ပညာတစ္ခုခုနဲ႔
ျပဳစားျခင္း ခံထားရသလို ေတြေ၀မိန္းေမာေစတဲ့ေႏြ ရက္မ်ားပါပဲ။
ေက်ာင္းေရွ႕လယ္ကြင္း ၀ါ၀ါေတြရယ္၊ စာအုပ္ေတြရယ္၊ တရား နာတဲ့
အီးဗီြဒီစက္ကေလးရယ္၊ ဆရာ ေတာ္ ဦးၪာဏိႆရ တရားေခြေတြရယ္။ ေပၚကာစတုန္းက
မယ္ေတာ္ႀကီး၀ယ္ေပး ထားတဲ့ ငါးသိန္းတန္ ဂ်ီအက္စ္အမ္ တယ္လီဖုန္းေလးရယ္။
စာေရးသူနဲ႔အတူ တူလက္တြဲၿပီးေတာ့ ေႏြကိုျဖတ္ေက်ာ္ ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဖက္
ပစၥည္းေလးမ်ား၏ စာရင္းေပါ့။ကဗ်ာဆရာႀကီး အ့ံေမာင္ကေတာ့ စာဆုိေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေႏြကႏၱာ ျဖတ္သန္းပံုကို အခုလိုေရးသားခဲ့ဖူးတယ္။
ေရေႏြးတစ္အုိး
ယပ္တစ္႐ုိုးနဲ႔
ေႏြဆိုးကို ေက်ာ္
စာဆိုေတာ္။ ။
အံ့ေမာင္
စာေရးသူနံေဘးမွာ ေရေႏြးဓာတ္ ဗူးတစ္လံုးေတာ့ျဖင့္ အရွိသား။ ယပ္ ေတာင္ကေတာ့ ေဆာင္မထားဘူး။ လိုမွ မလိုတာပဲေလ။ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္ လြင္ျပင္ႀကီးထဲမွာ ေလပူေတြေရာ၊ ေလ ေအးေတြ ရွပ္တုိက္ေျပးလႊား၊ တုိက္ခတ္ ေဆာ့ကစားေနေလရဲ႕။
ေၾသာ္…ခႏၶာကိုယ္အျပင္ဘက္ က ေႏြ…။
တစ္ႏွစ္တာကာလ..။
ႏွစ္ဦးကေန ဒီကေန႔ ႏွစ္ဆန္းတစ္ ရက္ေန႔အထိ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြ ႀကံဳ ေတြ႕ခဲ့တာေတြကို ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကည့္ မိတယ္။ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြ အေနနဲ႔ ကေတာ့ ထူးျခားတာ သိပ္မရွိသေလာက္ ပါပဲ။ စာေရးတယ္၊ စာဖတ္တယ္။ေထာင့္ မက်ိဳးတဲ့ ထုတ္ေ၀သူေတြနဲ႔ စာအုပ္ေတြ ထုတ္ဖုိ႔ စီစဥ္ၾကတယ္။ ထုတ္ေ၀သူနဲ႔ စာေရးသူတို႔ၾကား ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ျပႆနာ ေလးေတြျဖစ္ၾကတယ္။ ႏွစ္တုိင္းေဟာေန က်တရားပြဲေလး ဒလၿမိဳ႕နယ္၊ ကၽြဲလူး အုိင္ေက်းရြာတရားပြဲပါ။ ဓမၼပူဇာ၊ မ,တည္ အလွဴရွင္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ဦးေမာင္ေမာင္၊ ေဒၚပု မိသားစုက စာေရးသူရဲ႕ ဒကာရင္း ေတြျဖစ္ေနတာကိုး။
ႀကိဳဆိုေရး တာ၀န္ခံကိုမ်ိဳးလြင္တို႔၊ ကိုုိစိုးမင္းေအာင္တို႔ ဆိုတာကလည္း စာ ေရးသူရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေတြေလ။ ဒီေတာ့ ဒီတရားပြဲကို ျငင္းလုိ႔မရေပဘူး။ ဒလဘက္ တရားပြဲသြားရတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ နန္းသီတာဆိပ္ကမ္း ကေန ငွက္ေခၚတဲ့ သမၺာန္ေလးစီးၿပီး တစ္ဖက္ကမ္းကို ကူးရတာကိုကၾကည္ႏူး စရာတစ္ခုေပါ့။ ျမစ္ထဲမွာ ဇင္ေယာ္ေလး ေတြ ကိုယ္ေဖာ့ေနထိုင္ၾကတာေငးေမာ သြားရတဲ့ အရသာ “ဒလၿမိဳ႕မွ ႀကိဳဆိုပါ ၏” ဆုိင္းဘုတ္ကေလးကို ျမင္ရတဲ့ အရ သာ ဘာနဲ႔မွ မလဲခ်င္ဘူး။ ဒလဘက္ ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ျမင္ကြင္းကထူး ဆန္းေနတာနဲ႔ႀကိဳဆိုေရးဒကာႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ စိုးမင္းေအာင္နဲ႔ မ်ိဳးလြင္တို႔ကိုေမး ၾကည့္မိတယ္။
““ေဟ့..မႏွစ္က ငါတို႕စီးတဲ့ဂ်စ္ ကားေတြဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ။ မေတြ႕ ေတာ့ပါလား။””
““ဟိုတစ္ေလာက ေစ်းေကာင္းလို႔ ေရာင္းထုတ္လိုက္ၾကၿပီေလ။””လို႔ စိုးမင္း ေအာင္က ေျပာပါတယ္။ မ်ိဳးလြင္က လည္း..
““ဆုိင္ကယ္ေတြကေတာ့ ေမာင္းလို႔ ကိုမရပါဘူး ဘုရား။””
““ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ။ ဆုိင္ကယ္ေတြပ်က္ ေနလို႔လား””။
““မဟုတ္ဘူးဘုရား။ ဆုိင္ကယ္ဆိုရင္ ကေလးေဆာ့တဲ့ ဆုိင္ကယ္က အစဖမ္း ေနလို႔။””
““ေၾသာ္..ျဖစ္မွျဖစ္ရေလကြာ။ ဒါ ျဖင့္ အခုဘာနဲ႔ ႂကြရမွာလဲ””။
““ဗင္ကားႏွစ္စီးရွိတယ္ဘုရား။ ေပ်ာ္ ဘြယ္ႀကီးက ကားပုိင္ေတြေထာင္ထားၾက တာပဲ။ ဒလနဲ႔ လုိင္းဆြဲဖို႔ေပါ့့ဘုရား။ ဒီႏွစ္ စီးပဲရွိတာဆိုေတာ့လည္း…။””
စိုင္းမင္းေအာင္က သူ႔စကားကို တစ္ပုိင္းတစ္စနဲ႔ ရပ္ထားတယ္။ ဘာလဲ ကြ ဆက္ေျပာပါလို႔ စာေရးသူကေေျပာ ေတာ့မွ ဗင္ကားႏွစ္စီးအနက္ တစ္စီးက ခရီးသည္ေတြကို မတန္တဆေစ်းတင္ ေနေၾကာင္းေျပာပါတယ္။
““သႀကၤန္အတြင္းမို႔ ေနမွပါကြာ။ ရန္ ကုန္ထဲက လုိင္းကားေတြေတာင္မွ ဟုိနား ဒီနားႏွစ္ရာ။ ခရီးစဥ္ စ-ဆံုး ငါးရာေတြ ျဖစ္ေနၾကေသးတာပဲ။ တကၠစီကလည္း ေစ်းႀကီးတာပါပဲ။””
ဒလကေန ေပ်ာ္ဘြယ္ႀကီးအထိ ကားလမ္းကလည္း သိပ္မေကာင္းလွပါ ဘူး။ ကားဆရာကေတာ့ -
““လမ္းေကာင္းရင္ ငါးမိနစ္ေလာက္ ေမာင္း႐ံုနဲ႔ ေရာက္တာေပါ့ဘုရား။ အခု ေတာ့ နာရီ၀က္ေလာက္ ေမာင္းေနရ တယ္။”” လို႔ေျပာတယ္။ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာတာပါပဲ။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးက ဒုကၡကို ရယ္ေမာေဖာ့ေတြးလုပ္တတ္တဲ့ေနရာမွာ ေတာ့ ပထမတန္းမဟုတ္လား။ စာေရး သူေတာ့ ခါးေတြေတာ္ေတာ္ေအာင့္သြား တယ္။ ေက်းလက္ကေန ျပည္သူလူထု အတြက္ ဒလေပ်ာ္ဘြယ္ႀကီးလမ္းကေလး ေကာင္းသြားရင္ေတာ့ နတ္လူသာဓုေခၚ ၾကမွာေသခ်ာတယ္။ လမ္းတေလ်ာက္ ေဘး၀ဲယာ ပ်ဥ္းမပင္ေတြကေတာ့ လမ္း ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းသည္ျဖစ္ ေစ၊ အပြင့္ေတြတေ၀ေ၀ပါပဲ။
ေပ်ာ္ဘြယ္ႀကီးရြာ။
၀ိပႆနာပုဂ္ၢိဳလ္ အေက်ာ္အေမာ္ အနာဂါမ္ဆရာသက္ႀကီးရဲ႕ ဇာတိရြာ။ လွ်ပ္စစ္မီးေတြရတယ္။ အနာဂါမ္ဆရာ သက္ႀကီးတန္ေဆာင္းတို႔ေၾကးသြန္းဘုရား ႀကီးမွာ ၀ိပႆနာတရားပြားမ်ားအား ထုတ္ၾကသူေတြဆိုေတာ့လည္း မနည္းပါ ဘူး။ ၀မ္းသာစရာပါပဲ။ ေပ်ာ္ဘြယ္ႀကီး ရြာက ႏွစ္စဥ္ေန႔ဆြမ္းဒကာျဖစ္တဲ့ကိုေလး ၀င္း မျမင့္ျမင့့္တို႔ အိမ္မွာနားေနပါတယ္။ ေန႔ဆြမ္းဒကာေတြရဲ႕သဒ္ၶါတရားကလည္း အင္မတန္ ေျပာင္ေျမာက္ပါေပတယ္။ ႏွစ္စဥ္ကၽြဲလူးအုိင္ကို ႂကြေရာက္သမွ် ဓမၼ ကထိကဆရာေတာ္အားလံုးကို သူတို႔ပဲ ဆြမ္းကပ္ၾကတာပဲ။ ဆြမ္းအႏုေမာဒနာ တရားေဟာေပးလုိက္ပါတယ္။ ညေနက် ေတာ့ ကၽြဲလူးအုိင္က ၀တ္အသင္းေတြ ဟာ ဂြန္ေဒါင္း(ေခၚ) ေထာက္လာဂ်ီေတြ နဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ကၽြဲလူးအုိင္ရြာ ကိုေရာက္ေတာ့ ညေန ၆နာရီ။ ျမတ္စြာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ကၽြဲမင္းျဖစ္စဥ္အ ခါက အုိင္လူးတဲ့ေနရာလို႔ ေဒသခံျဖစ္တဲ့ တရားပြဲဒကာ ဦးေမာင္ေမာင္က ေျပာပါ တယ္။ ဒလဘက္မွာ ေရခ်ိဳက မထြက္ ေတာ့ ကန္ေရ၊ မုိးေရေတြပဲ သံုးရတယ္ ဆုိတာလည္း ေျပာပါေသးတယ္။ရန္ကုန္ ဘက္ကေန ပုိက္လံုးႀကီးေတြနဲ႔ သယ္ယူ ရင္မရႏုိင္ဘူးလား လို႔ စာေရးသူကေျပာ ေတာ့ ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲလို႔ဆုိတယ္။ ေျမ ေအာက္ေပတစ္ေထာင္ေလာက္နက္ေအာင္ တူးရင္ေကာ ေရခ်ိဳမရႏုိင္ဘူးလား။စကား ေကာင္းေနတုန္း၊ လႈိင္သာယာမွာ စာခ် ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးဆီက ဖုန္း၀င္ လာပါတယ္။ လႈိင္သာယာမွာအမ်ိဳးသမီး တစ္အုပ္ အရက္မူးၿပီးေတာ့ အမ်ိဳးသား ေလးေယာက္ကို လက္သီးေတြနဲ႔ထိုးေျခ ေထာက္ေတြနဲ႔ ကန္လုပ္ၾကတာ အမ်ိဳး သားေတြ ေမွာက္သြားသတဲ့။ ဗုေဒၶါ..။ ဘယ့္ႏွယ္ သႀကၤန္ၿပီးတုန္းဟ။ ေနာင္မ်ိဳး ဆက္ေတြ အတြက္မေတြးရဲစရာပါက လား။ စိတ္ထဲပူေလာင္လာပါတယ္။ ေၾသာ္..ခႏၶာကိုယ္အတြင္းပိုင္းက ေႏြ..။
အကုသလိုလ္အလုပ္တို႔သည္
ေကာင္းလည္းမေကာင္းကုန္၊
မိမိအတြက္အက်ိဳးစီးပြားလည္းမရွိကုန္၊
ယင္း အကုသိုလ္အလုပ္မ်ိဳးတို႔ကို
လြယ္ကူစြာ ျပဳေနၾကကုန္၏။
ကုသိုလ္အလုပ္မ်ိဳးသည္ကား
တကယ္တမ္း အက်ိဳးလည္းရွိ၏၊
ယင္း ကုသိုလ္အလုပ္မ်ားကိုမူ
ျပဳလုပ္ရန္ အလြန္အမင္းခဲယဥ္းလွသည္။
(ဓမၼပဒ၊ အတၱ၀ဂၢ၊ သံဃေဘဒပရိ သကၠန ၀တၳဳဂါထာ၊)
ဒီေဒသနာကို အခါတစ္ေထာင္စီ ေလာက္ေဟာေျပာလုိက္နာေစၿပီးမွေနာင္ ႏွစ္ သႀကၤန္ေပ်ာ္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ တုိင္းျပည္ကို ေျပာလုိက္ခ်င္ပါတယ္။
ဆင္းရဲကင္းကြာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။
က်မ္းကိုး။ ။ ဓမၼပဒပါဠိေတာ္။
ေရႊြစုန္းေခ်ာင္းဆရာေတာ္
အရွင္၀ိစိတၱာလကၤာရ
အရွင္၀ိစိတၱာလကၤာရ
