စိတ္အညစ္ဆုံးကာလေတြငါ့ဘ၀မွာရွိခဲ့ဖူးတယ္။ရန္ကုန္ေရာက္ကာစနွစ္ေတြေပါ့။ငါအေတာ္ရုန္းကန္ခဲ့ရတယ္။ပိုက္ဆံလည္းတစ္ျပားမွမရွိဘူး။လယ္တီကမၼ႒ာနာစရိယသင္တန္းလာတက္တာပါ။ရန္ကုန္မွာအတည္ေနမယ္စိတ္မကူးခဲ့ဘူး။လြ
လြယ္အိတ္စုတ္ကေလးတစ္လုံးပဲငါ့မွာပါလာခဲ့တယ္။ပိုက္ဆံေလးကလည္းရဟန္းအမလွဴလိုက္တာသုံးေသာင္းထဲ။အျပန္စရိတ္မရွိေတာ့ေရွ့ဆက္တိုးရေတာ့တာေပါ့။
ေတာင္ဒဂုံေဇယ်သိဒၶိေက်ာင္းမွာေနတဲ့ေနာင္ေတာ္ၾကီးဦးစႏၵိမာကေနစရာေလးရေအာင္လုပ္ေပးတယ္။အဆင္ေျပပါတယ္။သိမ္ေအာက္ထပ္မွာအခန္းတစ္ခန္းရတယ္ ငါေပ်ာ္ေနတာေပါ့။ေနရတာလည္းလြတ္လပ္ပါတယ္။ကဗ်ာေတြေရး၊ျမိဳ႕ထဲပို႕။စာအုပ္၀ယ္လာ။ျမိဳ႕ထဲတစ္ေခါက္ထြက္တိုင္းငါျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႕ဖတ္စရာစာအုပ္တစ္အုပ္ေတာ့၀ယ္ျဖစ္ေအာင္၀ယ္ခဲ့တယ္။ငါ့ဘ၀ေအးခ်မ္းျပီထင္ေနတုန္းေဇယ်သိဒၶိေက်ာင္းကေနစြန္႕ခြာဖို႕အေရးေတြဖန္လာတယ္။ဘယ္လိုဖန္လာသလဲ..ေနာက္မွဆက္ေျပာမယ္။
No comments:
Post a Comment