က်ဳပ္ မွာ က်ဳပ္တို႔တူတူမေတြ အား လံုးက’ေမေမၾကီးၾကီးလို႔ေခၚ ရတဲ့ၾကီးေဒၚၾကီးတေယာက္ရွိတယ္။
က်ဳပ္ရဲ့အေမ့မွာေမြးခ်င္းညီအမငါးေယာက္ၾကီးမ်ားေတာင္ရွိခဲ့ေပမယ့္ က်ဳပ္အေမအ ပါအ၀င္အိမ္ေထာင္ရွိတဲ့ ညီအမသံုးေယာက္ လံုးကက်ေတာ့ရွားရွားပါးပါးသားသမီးတေယာက္စီပဲေမြးခဲ့တယ္။ အေမ့ေအာက္ကက်န္ႏွစ္ေယာက္ဆိုရင္တေယာက္ကအိမ္ ေထာင္ရွိရက္နဲ႔ သားသမီးလံုး၀မထြန္းကား ဘူး။ အေမ့ညီမအငယ္ဆံုးက်ေတာ့သက္ဆံုးတိုင္ အပ်ိဳၾကီးဘ၀နဲ႔အရိုးထုတ္တယ္။မ်ိဳးဆက္ကိုျပတ္ကေရာ။
ဆိုေတာ့ကာ က်ဳပ္မွာတ၀မ္းကဲြဆိုပါေတာ့။ညီမႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ၾကံဳရပံုကက်ဳပ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ကိုလဲအေမေတြက ခ်ိန္းဆိုတိုင္ပင္ျပီးေမြးၾကေလေရာ့သလား ေအာက္ေမ့ရတယ္၊တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ကမီး၀င္မီးထြက္ေတြခ်ည့္ပဲ။ျပီးေတာ့အဲဒီ ေခတ္ကအခုေခတ္လိုမဟုတ္ဘူး။ ေဆြသံ ေယာဇဥ္ မ်ိဳးသံေယာဇဥ္ အင္မတန္ၾကီးၾက ေတာ့၊ က်ဳပ္တို႔ အဖိုးအဖြား မိဘအရိပ္ ေအာက္မွာ သည္တျပံဳတမၾကီးက ဥမကဲြ သိုက္မပ်က္ေနၾကတယ္။ အေတာင္အလက္ ေတြစံု၊ပညာေတြတတ္၊အလုပ္အကိုင္ေတြ ရ၊ အိမ္ေထာင္ေတြက်ၾကလဲ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာခဲြခြါမသြားၾကဘူး။ ဘိုးဘြားပိုင္ အုတ္တံတိုင္းကာ ဧရာမျခံ၀န္းက်ယ္ၾကီး တကြက္ထဲမွာပဲ ကိုယ့္သီးသန္႔အိမ္ကေလး ေတြနဲ႔ကိုယ္ေနၾကတယ္။က်ဳပ္အေဒၚေတြ နဲ႔အိမ္ေထာင္က်ၾကတဲ့ က်ဳပ္ဦးဦးေတြကလဲ က်ဳပ္အထင္ ေျပာရရင္ေတာ့ နဖါးၾကိဳးအ ထိုးခံထမ္းပိုး အက်င့္သူေတာ္ေကာင္းေတြ ခ်ည့္ပါပဲ။အဲ…ကုသိုလ္ကံညံတဲ့ က်ဳပ္ တေယာက္ပဲ…က်ဳပ္မေမြးခင္က်ဳပ္အေမ နဲ႔က်ဳပ္အေဖ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ၾကျပီး၊ က်ဳပ္အေဖဖ်ာလိပ္ထြက္သြားရတယ္။ က်န္ တေဆြတမ်ိဳးလံုးကေတာ့ တစည္းတလံုး တည္းပဲ။
အဲ…ျခံရဲ႔ရာဟုေထာင့္မွာကလဲလွ်ာထိုးပ်ဥ္ခ်ပ္ဆယ့္ငါးခ်ပ္ဆင့္အျမင့္တံခါးနဲ႔ေလွာင္ထားတဲ့စပါးက်ီရွိတယ္။အဖြား ပိုင္ အေရွ႕ေတာ (ပုသိမ္ၾကီး၊ ဇီးခ်ိဳကုန္း၊ ေခ်ာင္းပန္း၊ ႏွမ္းၾကဲတ၀ိုက္) ကလယ္ေတြ ကိုသီးစားခ်ထားလို႔ရသမွ် စပါးေတြအကုန္ သည္က်ီထဲထည့္ထားတာပါ။ဒါအမ်ားပိုင္ပဲ။ တေဆြလံုး တမ်ိဳးလံုး တျခံလံုး အခ်ိန္မ ေရြးထုတ္ယူၾကိတ္ခဲြစားသံုးပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ေရွးစကား’လက္ေရတျပင္စီး’ဆိုပါေတာ့။
ဆိုေတာ့ကာ က်ဳပ္တို႔ ေမာင္ႏွမသံုး ေယာက္ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရပံုကိုခန္႔မွန္းၾကည့္လို႔ရႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။က်ဳပ္တို႔ကိုၾကံဳရာအိမ္မွာၾကံဳရာအေမကႏို႔လွန္တိုက္တာပဲ။ဘယ္အေဒၚဘယ္အေမကမွလဲသူ႔ကေလးကိုယ့္ကေလး ခဲြျခားမေနဘူး။ က်ဳပ္တို႔ကလဲအ ေတာ္သိတတ္တဲ့အရြယ္အထိၾကံဳရာအေမ့ ႏို႔ကိုစို႔တာပဲ။ က်ဳပ္က ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ အၾကီးဆံုးဆိုေတာ့ပိုဆိုးတာေပါ့။ က်ဳပ္အ ေမကစနစ္ၾကီးေတာ့က်ဳပ္အခါလည္တာနဲ႔ ႏို႔ျဖတ္ျပီ။ပရုပ္ဆီေတြလူးထားျပီးလံုး၀မတိုက္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္…သူမ်ားႏို႔စို႔ တာကိုေငးၾကည့္ျပီးက်ဳပ္ႏႈတ္ခမ္းလိုက္ လႈပ္တာျမင္ၾကေတာ့ က်န္တဲ့အေဒၚေတြ က အေမ့ကြယ္ရာမွာ ခိုးတုိက္ၾကတယ္။ျပီးျခံထဲမွာပဲ၊ ရိုက္ျဖတ္စင္ေအာက္မွာႏြား စားက်င္းနဲ႔ ႏိုးစားႏြားမႏွစ္ေကာင္ကလဲေမြး ထားလိုက္ေသးတယ္။လူၾကီးေတြအတြက္ ေရာက်ဳပ္တို႔အတြက္ေရာ ႏို႔ကေတာ့ အလွ်ံ ပယ္ပဲ။ ဆိုေတာ့ကာက်ဳပ္တို႔ကအေမေတြအေဒၚ ေတြအားလံုးကို ေမေမတပ္ေခၚၾကရတယ္ ၊ ‘ၾကီးၾကီး”ေဒၚေဒၚ’မေခၚရဘူး။မၾကိဳက္ ၾကဘူး၊ကြပ္ညတ္တယ္။အေမမခဲြျခားရဘူး တဲ့။သည္ေတာ့… ဗဟိုအုတ္ခံအိမ္မၾကီးရဲ႔ ဘယ္ဘက္ မ်က္ေစာင္းထိုးျခံရဲ့တနဂၤေႏြ ေထာင့္ကအိမ္မွာေနတဲ့က်ဳပ္ညီမ၀မ္းကဲြအၾကီးမရဲ့ အေမကို… အေမတို႔ညီအမငါး ေယာက္ထဲမွာလဲ အၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ့အတြက္ ‘ေမေမၾကီးၾကီး’လို႔ က်ဳပ္တို႔က ေခၚၾက ရတယ္။ေနာက္ညာဘက္မ်က္ေစာင္းထိုးျခံ ရဲ့အဂၤါေထာင့္က အိမ္မွာေနတဲ့ ညီမအငယ္မ ရဲ့အေမကိုက်ေတာ့’အိမ္ေရွ႕ေမေမ’ေခၚရ တယ္။အိမ္ရဲ့ညာေတာင္ပံေတာင္ဘက္က အိမ္မွာေနတဲ့ သားသမီးမထြန္းကားတဲ့ အ ေဒၚငယ္ကိုက်ေတာ့ ေရႊဘိုသားနဲ႔ညားတဲ့ အတြက္’ဘိုေမေမ’ေခၚၾကရတယ္။ အိမ္မ ၾကီးရဲ့ ေျမာက္ဖက္ဘယ္ေတာင္ပံအိမ္မွာေန တဲ့က်ဳပ္အေမကိုေတာ့က်ဳပ္ကက်ဳပ္ညီမေတြေခၚသလို ‘ေလးေမေမလို႔မေခၚရပဲ ‘အမ’လို႔ပဲေခၚရတယ္၊က်ဳပ္တို႔အညာမွာ၊ ေတာဘက္မွာေပါ့ေနာ္..မ်ားေသာအားျဖင့္ အေမကို’အမ’လို႔ေခၚတတ္ၾကတာပါပဲ။ က်ဳပ္ကေျမးထဲမွာလဲအၾကီးဆံုး၊အေမက လဲအပ်ိဳတပိုင္းျပန္ျဖစ္ေနျပီဆိုေတာ့ ‘အေမ’အေခၚမခံခ်င္လို႔မဟုတ္ပါဘူး။က်ဳပ္အဖြားကိုယ္တိုင္က သူ႔ကိုလဲေျမးအား လံုးက’အေမ’ေခၚမွၾကိဳက္တာကို။ က်န္တဲ့ ေျမးမႏွစ္ေယာက္ကတခါတရံေယာင္ ေယာင္ျပီး’အဖြါး’ေခၚမိရင္ နည္နည္း ေလာက္မ်က္ႏွာထားတင္းျပျပီး’ဟင္း’ ရံုပဲ’ဟင္း’တယ္။ က်ဳပ္ကိုက်ေတာ့ တ အိမ္ထဲအတူေနမို႔ လံုး၀ေယာင္ခြင့္မျပဳဘူး၊ ခ်က္ခ်င္းျပင္ေခၚခိုင္းတယ္၊ေနာ့…က်ဳပ္ ကိုလဲအခ်စ္ဆံုးကို။သူ႔မွာကေမြးခဲ့တာသမီး ခ်ည့္ငါးေယာက္။ ေျမးက်ေတာ့လဲေယာ က္်ားကေလးက က်ဳပ္တေယာက္တည္း။ေျပာလို႔သာ ေျမးလို႔ေျပာရတာကို။ လက္ ေတြ႔ကက်ဳပ္ကအဖြါးလက္ေပၚမွာပဲၾကီးရတာရယ္။ အားလံုးကလဲ’မနာလိုစြာ’အသိ အမွတ္ျပဳၾကပါတယ္။ က်ဳပ္က အဖြါးရဲ့ ‘အသည္း’တဲ့။
ဆိုေတာ့ကာ က်ဳပ္မွာအေမေတြကေဖါ ျခင္းေသာျခင္း။အဖြါးနဲ႔အတူေန…လိုတာမရရတာမလိုလို႔အပ်ိဳၾကီးျဖစ္ေနရတဲ့’ေမ ေမေထြး’ကလဲက်ဳပ္စာမက်က္ခ်င္ရင္လူမ ျမင္ေအာင္ေပါင္တြင္းေၾကာလိမ္ဆဲြတတ္ တဲ့အတြက္က်ဳပ္ကက်ိတ္ျပီး မုန္းေနေပမယ့္ ..အေမတေယာက္ပါပဲ။ လက္ခ်ိဳးေရၾကည့္ ရင္က်ဳပ္မွာအေမေျခာက္ေယာက္ရွိတယ္။အဲသည္အထဲမွာအေမသံုးေယာက္၊က်ဳပ္အေမရင္းအပါအ၀င္ကေက်ာင္းဆရာမေတြခ်ည့္ပဲ။ေမေမၾကီးၾကီးနဲ႔ရတာ၊ဘိုေမေမနဲ႔ရတာေတြကလဲ ေက်ာင္းဆရာေတြပဲ။ အိမ္ေရွ႕ ေမေမကသာ ကုန္သည္ပဲြစားနဲ႔ရျပီး၊က်ဳပ္အေဖကလဲေက်ာင္းဆရာမဟုတ္၊ သာမန္ ေအာက္တန္းစာေရးကေလးသာျဖစ္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
ဆိုေတာ့ကာ…အစကိုျပန္ေကာက္ရရင္ေမေမၾကီးၾကီးအေၾကာင္းကိုေျပာမလို႔…။ေမေမၾကီးၾကီးနဲ႔ရတဲ့ေယာက္်ားကေက်ာင္း ဆရာဆိုေပမယ့္မႏၱေလးဇာတိမဟုတ္ဘူး။ေျမလတ္ပိုင္းျမိဳ႕ငယ္ေလးတျမိဳ႕ကအလယ္တန္းေက်ာင္းရဲ့ေက်ာင္းအုပ္။ရာထူးတက္ ျပီးမႏၱေလးေျပာင္းလာတာတဲ့။ ရပံုရနည္း ကေတာ့က်ဳပ္တို႔လဲ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ဒါေပ မယ့္ ေမေမၾကီးၾကီးက ကိုယ့္ေယာက္်ား ကိုယ္ ဆရာၾကင္ ဆရာၾကင္နဲ႔ဆရာတပ္ေခၚ တတ္တာကိုေထာက္လို႔ရယ္၊အသက္ခ်င္း ကလဲတျပန္ေလာက္ကြာပံုရတာကိုေထာက္ လို႔ရယ္… က်ဳပ္တို႔ေမေမၾကီးၾကီး ခဏခ ဏ စိတ္ေကာက္ျပီး ထမင္းဟင္းမခ်က္ပဲ မစားပဲေနရင္ လိုက္လိုက္လာျပီးေခ်ာ့ေမာ့ ႏွစ္သိမ့္ေနရတတ္တာရယ္ကိုေထာက္ခ်င့္ ၾကည့္ရင္ေတာ့ေက်ာင္းမွာဆရာတပည့္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ဖူးမလားမေျပာတတ္ဘူး၊ထားပါေလ…။ဒါကအေရးမၾကီးပါဘူး။ေသခ်ာတာကေတာ့မိန္းမငယ္ငယ္ကေလးယူထားတာရယ္၊မႏၱေလးဇာတိမဟုတ္တာရယ္ေၾကာင့္ ဘယ္မွာအိုးခဲြအိမ္ခဲြေနလို႔ရမလဲ။က်ဳပ္တို႔ ‘ခ်မ္းဧသာစံ’ျခံထဲမွာပဲေပါင္းေနရမွာေပါ့။ေနာက္က်ဳပ္နည္းနည္းၾကီးလာေတာ့မွ အ ေၾကာင္းသိရတယ္။ ေမေမၾကီးၾကီး မၾကာ ခဏစိတ္ေကာက္တတ္တာ၊အေမ့အိမ္ဆင္း လာျပီး ငိုတာအိပ္တာေတြက ေနာက္ ေၾကာင္း မရွင္းမရွင္း ဇာတ္ထုပ္အရႈပ္ရွိလို႔ ကိုး…။ဆရာၾကင္ကသူတို႔ျမိဳ႕ကေလးမွာသားၾကီးမယားၾကီးရွိသတဲ့။ သားၾကီးႏွစ္ ေယာက္ကဆိုရင္ အလုပ္အကိုင္ေတြနဲ႔ ဆို ပဲ။ ဒါေပမယ့္ေပါင္းလဲ မေပါင္းေတာ့ပါဘူး၊ အဆက္အသြယ္လဲမရွိေတာ့ပါဘူးေျပာတာပဲ။က်ဳပ္အျမင္မွာေတာ့ဟုတ္သားပဲ။ဆရာ ၾကင္မႏၱေလးကတဖ၀ါးမွခြါတာမေတြ႔ပါ ဘူး။ တနဂၤေႏြ နဲ႔ ဥပုသ္ေန႔ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ ရက္ေတြမွာေရာ၊ ေႏြရာသီေက်ာင္းရက္ရွည္ ပိတ္ရက္ေတြမွာေရာ ႏွစ္အိမ္ၾကားကမန္ က်ည္းအခ်ိဳပင္ရိပ္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာစာအုပ္ တပံု ေက်ာက္သင္ပုန္းတခ်ပ္နဲ႔ ထိုင္ေဗဒင္ တြက္ေနေတာျမင္တာပဲ၊အဲ..တခုေတာ့ရွိ တယ္။ ဘိုေမေမ့ ေယာက္်ားေက်ာင္းဆရာ လို၊အိမ္ေရွ႕ေနေမေမရဲ့ေယာက္်ားေက်ာက္ပဲြစားလိုေတာ့က်ဳပ္တို႔ကေလးေတြနဲ႔လက္ပြန္းတတီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနေလ့မရွိဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔တေတြကလဲသူ႔သမီးအရင္းကိုယ္တိုင္ရဲ့ ေဖါက္သယ္ခ်ထားခ်က္အရဟို႔ေမြး ကင္းစလြန္လာခဲ့ကတည္းက သည္ဘၾကီး ၾကင္ေကာက္တည့္ျပီး ေပြ႔ခ်ီလိုက္မွာ ဖက္ ရမ္းနမ္းရႈံ႕လိုက္မွာကို..သူ႕ဗႏၶဳလႏႈတ္ခမ္း ေမြးၾကီးေၾကာင့္ တအားေၾကာက္ျပီး ေျပး တတ္ၾကတာ။ ဆိုေတာ့ကာ…ဇာတ္လမ္းကိုေျမေၾကာ ေလေၾကာရႈံ႔လိုက္ၾကစို႔ရဲ့…။ ဒုတိယကမၻာ စစ္ျဖစ္ကေရာဆိုပါေတာ့။ က်ဳပ္တုိ႔ကို ကြ်န္ ျပဳထားတဲ့ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံအစိုးရကအ ေနာက္ဖက္အိႏိၵယဆုတ္ေျပးျပီေလ။’အာရွ သာတူညီမွ်ေရး”နိပြန္-ဘိရုမာဘန္ဇိုင္း’ဆိုတဲ ့ေျြကးေၾကာ္သံလွလွေလးေတြနဲ႔ဂ်ပန္ ေတြတက္လာျပီေလ၊ဘာပဲေျပာေျပာ၊’မင္း ေျပာင္းမင္းလြဲ’ကာလ’စစ္ဦးဘီလူး’နဲ႔လဲ ရင္မဆိုင္ရဲေတာ့က်ဳပ္တို႔လဲျမိဳ႕လယ္ေကာင္ မွာဘယ္အတင့္ရဲေနလို႔ရေတာ့မလဲ။ ျပီး ‘မဟာမိတ္’ဆိုတဲ့ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးေတြက လဲက်ဳပ္တို႔ေခါင္းေပၚမွာ ေန႕စဥ္ရက္ျခားဆို သလို ငရဲမီးဗုန္းေတြလာၾကဲခ် စက္ေသ နတ္ေတြနဲ႔ပစ္ လူေတြကိုသတ္ျဖတ္ႏွိပ္ စက္ေနတာကို..။အေရွ႕ေတာေျပာင္းေျပး ၾကရတာေပါ့။သိတယ္ေနာ္…။ စစ္ကာလကစစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေလ၊အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ ေရးယႏၱရားေတြအကုန္ရပ္။ ရံုးေတြေက်ာင္း ေတြ စက္ရံုအလုပ္ရံုေတြေငြတိုက္ဘဏ္ေတြ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းၾကီးေတြ နဲ႔ သယ္ယူပို႕ ေဆာင္ေရးေတြလဲအကုန္ပိတ္၊သည္ေတာ့ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြေက်ာင္းဆရာဆရာမ ေတြလဲအလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေပါ့၊လစာ၀င္ေငြ လဲျခဴးတျပားမွမရၾကေတာ့ဘူးေပါ့။ ဩ…ေျပာဖို႔တခုက်န္သြားတယ္။ခုန ကဇာတ္လမ္း အက်ဥ္းရံုးလိုက္တဲ့အထဲမွာ ပါသြားလို႔၊ ဒုတိယကမၻာစစ္မျဖစ္ခင္တႏွစ္ မွာက်ဳပ္တို႔အဖိုးဆံုးသြားတယ္။ကုသိုလ္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ပဲ ေအာက္ေမ့ရေတာ့မွာ ေပါ့။ စစ္ရဲ့အနိဌာရံုေတြနဲ႔ မၾကံဳရမေတြ႔ရ ေတာ့ဘူးေပါ့။ေနာ့မို႔ဆိုဒုကၡ။အဖိုးကအဖြါး ထက္အသက္အမ်ားၾကီးၾကီးတာ။ေကာင္း ေကာင္းလဲက်န္းမာလွတာမဟုတ္ဘူး။ျပီး ေတာ့အဖိုးကေတာသားလဲမဟုတ္ဘူး၊ဘိုး စဥ္ေဘာင္ဆက္ အရွင္သခင္ဘုရင့္ အမႈ ေတာ္ထမ္းလာတဲ့မ်ိဳးရိုး။ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာမလုပ္မေနရအလုပ္၀င္လုပ္ရေတာ့လဲ’၈’မွတ္ဂတ္တဲမွာပထမ’ဆပ္’ကေလး။ ေနာင္အင္စပက္ေတာ္ ခုေခတ္အ ေခၚေတာ့ရဲမႉးေနမွာေပါ့။ဘုရားစင္ဘက္ ေခါင္းရင္းနံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့အဖိုးရဲ့ဓာတ္ပံုကရယ္ရတယ္။ကာကီေရာင္ရွပ္လက္တိုကာကီေရာင္ေဘာင္းဘီတိုသားေရခါးပတ္နဲ႔။ေျခေထာက္မွာကလဲအညိဳေရာင္သကၠလပ္ပတ္ၾကီးနဲ႔အက်အနပါ။ဖိနပ္ကလဲအခု ေခတ္စစ္သားေတြစီးရတာမ်ိဳးလို အစိုးရေျခ နင္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေဘာင္းဘီတိုကထိုး ကြင္းေတြကိုလံုေအာင္မဖံုးႏိုင္ထားႏိုင္တဲ့အျပင္ ေခါင္းေပၚမွာကလဲဦးထုပ္မေဆာင္း ထားဘူး။ ‘ေရာင္’နဲ႕ဆိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ေပါင္းရတဲ့ ပန္းေရာင္ပိုးပု၀ါေခါင္းေပါင္း နဲ႔။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔အဖိုးကို ေပါ့ေသး ေသးမထင္နဲ႔။အစိုးရကခ်ီးျမွင့္ထားတဲ့ နာ မည္ေကာင္းလက္မွတ္ နဲ႔ လက္ကိုင္ဒင္မွာ နာမည္ေရးထိုးထားတဲ့၄၅ဗို႔ ေျခာက္လံုးျပဴး တလက္လဲရွိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္အ လိုေတာ္ရိကလက္ေထာက္ခ်လိုက္လို႔လဲ မသိဘူး။ဂ်ပန္ေခတ္ေရာက္လာလို႔မၾကာ ခင္မွာပဲ ဗမာလူမ်ိဳးစကားျပန္နဲ႔ပါလာတဲ့ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္တေကာင္က လက္နက္အပ္ ပါဆုိလို႔…ေျမၾကီးထဲျမဳပ္၀ွက္ထားတာ ကိုေဖၚအပ္လိုက္ရတာပဲ။ အဖြါးကေတာ့ ေယာက္်ားနာမည္ပါတဲ့တခုတည္းေသာအေမြပစၥည္းအေနနဲ႔ တတ္ႏိုင္ရင္ ေသတပန္ သက္တဆံုးသိမ္းထားခ်င္မွာေပါ့၊မ်က္ရည္ က်ေသးတယ္။အဲသည္တုန္းကအဖိုးလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။အခုလည္းအဖိုးမရွိေတာ့၊ ေသနတ္လည္း မရွိေတာ့ေပမယ့္ အဖြါးနဲ႔ က်ဳပ္တို႔မိသားစုအားလံုး မ်က္ႏွာမငယ္ရပါ ဘူး။ အေရွ႕ေတာဆိုတာက အဖြါးရဲ့ဇာတိ ခ်က္ျမွဳပ္ေလ…။ေဆြေတြမ်ိဳးေတြဆိုတာကလက္ညိဳးထိုးမလြဲပဲဥစၥာ။ အခုလိုစစ္ ေဘးဒုကၡေရာက္ရလို႔ မင္းေျပာင္းမင္းလြဲ ျဖစ္လို႔သာျမိဳ႕ေပၚကအထည္ၾကီးကိုဖ်က္ ျပီးေခတၱယာယီဇာတိရပ္ရြာမွာ ျပန္လာခိုလံႈ တာကို… ဘယ္အေဆြအမ်ိဳးကမသိုင္း၀ိုင္း မပံ့ပိုး မကူညီ မျဖည့္စြမ္းပဲေနပါ့မလဲ။ျပီး ေတာ့လဲျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့ဘြယ္…အဲ သည္ေခတ္တုန္းက လယ္ပိုင္ရွင္ဆိုတာသူ ရင္းဌားသားခ်င္းလယ္သမားေတြရဲ့အျမင္မွာက ေက်းဇူးရွင္ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ယူဆ ထားတတ္ၾကတာမဟုတ္လား။ ဆိုေတာ့ကာ အဖြားဇာတိပုသိမ္ၾကီးအပါ အ၀င္ဇီးခ်ိဳကုန္း၊ သစ္ခ်ိဳကုန္း၊ေညာင္ပင္ သာ၊ ေခ်ာင္းပန္း၊ ႏွမ္းၾကဲ အစရွိတဲ့ရြာအား လံုးက သူတို႔ရြာမွာလာေနၾကဖို႔ အလုအ ယက္ေနရာေတြေပးဖိတ္ေခၚၾကိဳဆိုၾကတာေပါ့၊ရြာစံုကလွည္း၁၆စီးနဲ႔ ညေမွာင္ခိုက္မွာ ျမိဳ႕ကအိမ္ရွိပစၥည္းေတြ တိုက္လာၾကေတာ့ တခ်ိဳ႕က သူတို႔ရြာမွာလာေနေစခ်င္တဲ့ဆႏၵ နဲ႔ မေျပာမဆို ကိုယ့္ရြာကိုယ္ေမာင္းသြား လိုက္ၾကတာ လူေတြလဲကဲြ၊ ပစၥည္းေတြလဲ ျပန္႔ကုန္။ ေနာက္တေန႔ မိုးလင္းမွမနည္း လိုက္ျပန္စုယူရတယ္။ အဖြားကေတာ့သူ႕ ဇာတိရြာ ပုသိမ္ၾကီးက အိမ္ေျခလဲမ်ား စစ္ေျပး သူစိမ္းေတြကလဲမ်ားလို႔ၾကပ္ေန ျပီး၊ ျမိဳ႕နဲ႔လဲေမာ္ေတာ္ကားလမ္းေပါက္ေနတဲ့အတြက္ ေၾကာက္သတဲ့။ဒါေပမယ့္ပုသိမ္ ၾကီးနဲ႔လဲတတိုင္ေလာက္ပဲေ၀း၊နည္းနည္းအတြင္းဘက္က်ျပီး၊ ရြာနံေဘးမွာလဲဆယ့္ ႏွစ္ရာသီေရမျပတ္တဲ့ ဆည္ေျမာင္းေခ်ာင္း ကေလးရွိတဲ့ဇီးခ်ိဳကုန္းရြာကိုေရြးလိုက္ တယ္။ဘာမွမဟုတ္ဘူး။မသိရင္ခက္မယ္။ဇီးခ်ိဳကုန္း ရြာသူၾကီး ဦးေမာင္ခ်ိဳဆိုတာ ကသူ႔ႏိုင္ဖက္။ သူ႔ကိုသာဆိုရင္ျပားျပား ေမွာက္ေၾကာက္ရတဲ့ ငယ္ေၾကာက္။ ျပီး ဇီးခ်ိဳကုန္းမွာအခ်မ္းသာဆံုးလယ္ပိုင္ရွင္ ၾကီးေတြျဖစ္ေနၾကတဲ့ အဖြါးေဒၚမမတို႔ ဘ ၾကီးဦးစံပင္တို႔ဆိုတာကလဲ အဖြါးရဲ့ ငယ္ ေပါင္း၊ၾကာနီကန္ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းမွာစာအံဖက္ေတြလို႔ေျပာတယ္။ျပီးေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ျဖစ္ခ်င္ေတာ့၊အဲသည္ႏွစ္ ေယာက္ေနၾကတာကလဲရြာ့ေတာင္ဖ်ားမွာ ျခံစည္းရိုးခ်င္းကပ္ရက္ဘာခဲယဥ္းေတာ့သလဲ။ႏွစ္ျခံခြျပီးေျမလြတ္ႏွစ္ဧကေလာက္ရ ေအာင္ စည္းရိုးဖ်က္ ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္း လိုက္ၾကတယ္။ ျပီး ေလာင္းရိပ္လြတ္တဲ့ ကြက္လပ္အလယ္မွာေျခာက္ပင္သံုးခန္း သက္ငယ္မိုး၀ါးထရံကာ၀ါးပိုးၾကမ္းခင္းတဲ့တန္းလ်ားရွည္ၾကီးထိုးတာပဲ။ဗမာ့ေတာရြာဓေလ့သတင္းေမးလာသမွ်လက္ေပါင္းစံုအင္အားနဲ႔၀ိုင္း၀န္းေဆာက္လုပ္လိုက္ၾကတာေန႔ခ်င္းျပီး အိမ္ယာေပါ့။ ခုိင္မွခိုင္ခန္႔ မွခန္႔။ အဲ…စစ္အတြင္းမွာ အလိုအပ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ဗုံးခိုက်င္းကိုေတာ့ ျမိဳ႕နဲ႔လဲေ၀းျပီး ေလ ယာဥ္ပ်ံမဲမဲၾကီးေတြလဲ ေခါင္းေပၚအ၀ဲက်ဲ လာျပီဆိုျပီး၊ေန႔ေရႊ႔ညေရႊ႔နဲ႔ေတာ္ေတာ္နဲ႔မတူးခိုင္းဘူး။တူးျပန္ေတာ့လဲတဲၾကီးရဲ့မ်က္ႏွာစာခပ္လွမ္းလွမ္းက ေန႔ခင္းဘက္ခ်က္ ျပဳတ္စားေသာက္ၾကရာခန္းမေဆာင္လို႔ဆိုရမယ့္မန္က်ည္းပင္အုပ္အရိပ္ေအာက္မွာတေထာင္သာသာေလာက္ပဲ နက္တဲ့က်င္းတိမ္ ကေလးပဲကေရာ္ကမယ္တူးတယ္။က်င္းကလူဆင္းထိုင္ရင္ေခါင္းေျမျပင္ေပၚမွာ ေလ။ခက္တာကသည့္ထက္နက္ေအာင္တထြာတမိုက္ထပ္တူးလိုက္မယ္ဆိုရင္ကိုပဲ ေရထြက္လာေတာ့တယ္တဲ့။သည္ေတာ့ ေအာက္မႏိႈက္နဲ႔။က်င္းပတ္ပတ္လည္မွာ ေတာင္ဆုပ္ေလာက္တိုင္ေတြအျပည့္စိုက္။ ျပီး အျပင္ဘက္ကေန ထန္းလံုးေတြဆင့္ ကာ။အမိုးလဲထန္းလံုးထက္ျခမ္းခဲြေတြ နဲ႔အျခင္ပစ္။ ျပီးအေပၚကမွလွည္းၾကမ္း ခင္း ေတြနဲ႔တထပ္၊ ၀ါးေၾကာဖ်ာၾကမ္းေတြ နဲ႔တထပ္၊ ႏွစ္ထပ္ထပ္ခင္းသည့္အေပၚကမွ ေျမေတြဖို႔။က်င္းပတ္ပတ္လည္လဲေျမဆိုင္ခဲေတြနဲ႔ရံ၊ တေန႔တခါ ေျမသိပ္ေအာင္ေရ ဖ်န္းေပး။အဲဒါပဲ။ခုေနက်င္းထဲ၀င္ထိုင္ရင္ေခါင္းေတာ့ေကာင္းေကာင္း လြတ္ပါတယ္။ သာမန္ၾကည့္လိုက္လို႔ကေတာ့ထန္းပင္ျမစ္စိုက္ေရာင္းဖို႔ေျမဖို႔ထားတာေအာက္ေမ့ရ မယ္။သိတယ္ေနာ္…။ထန္းပင္ျမစ္ဆိုတာ ေျြကက်တဲ့ ထန္းသီးမွည့္ေတြထဲကထန္းသီး ေစ့ေတြကို ဖို႔ေျမပြေပၚမွာေမွာက္စိုက္ တာေပါ့။ေျမထပ္ဖံုးစရာမလိုဘူး။ဒါေပ မယ့္စိုက္ခါစမွာေတာ့မိုးတျပိဳက္ႏွစ္ျပိဳက္ ၾကိဳက္တတ္တယ္။ျပီးတမိုးတြင္းလံုးပစ္ ထားလိုက္ရံုပဲ။အဲ…ေဆာင္းတြင္းေရာက္ ျပီဆိုေတာ့မွဖို႔ေျမေတာင္ပို႔ကိုေဘးကေနတေျဖးေျဖးခ်င္းဖဲ့ျပီးလိုသေလာက္ျဖိဳယူရံုပဲ။မွတ္မိၾကပါတယ္ေနာ္။ေဆာင္းခ်မ္းခိုက္မွာ မီးဖိုေဘးက မီးလံႈၾကရင္း ဖုတ္စားၾကတာ ေလ။ ဆီကေလးဆားကေလးနဲ႔တို႔စားရင္ အရသာရွိမွရွိ။အဲ…ၾကံဳၾကိဳက္ခ်င္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ဖို႔ေျမေတာင္ပို႔ ဗံုးခိုက်င္းလဲတူး ျပီးပါေလေရာ။မိုးကလဲအံု႔မိႈင္းထစ္ခ်ဳန္း ရြာခ်ပါေလေရာ။ရယ္ရတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ဗုံးခိုက်င္းလဲ အသူရာသၾကားမင္းရဲ့ စစ္တ လင္းမွာ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းငါးေမြးကန္ျဖစ္ သြားပါေလေရာ။က်င္းရဲ့ေအာက္ေျခေျမကသဲေက်ာက္စရစ္ဆိုေတာ့အေပၚကဖံုးထားတဲ့ထန္းလံုးေတြရဲ့ဖိအားေၾကာင့္က်င္းနံရံေတြပါအိက်ျပီးျပိဳေတာ့တာေပါ့။လံုး၀သံုးမရေတာ့ဘူး။ဒါေပမယ့္ေတာ္ေသးရဲ့။သိတယ္ေနာ္…။ မႏၱေလးဆိုတာ မိုးေခါင္ေရရွားရပ္ကိုး။ ပူတယ္ေလ၊ဆယ္ေနကဲက်ဲက်ဲေတာက္ပူ ေတာ့တာေပါ့။တပတ္ဆယ္ရက္နဲ႔ေျခာက္သြားေတာ့ျပန္ျပင္တူးျပီးပိုခိုင္ခိုင္ေတာင့္ ေတာင့္ေဆာက္ၾကတာေပါ့။ျမတ္စြာဘုရား တန္ခိုးေတာ္နဲ႔သမၼာေဒ၀နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြကသတိေပးတာလို႔ပဲေအာက္ေမ့ၾကပါတယ္။အဲသည္လိုပိုအခိုင္အခန္႔လုပ္လိုက္လို႔သာေပါ့။မဟုတ္ရင္ေသကုန္ျပီ။ ဘယ့္ႏွယ္ မႏၱေလးကို ျပန္သိမ္းေတာ့ျမိဳ႕ ကို ေျမာက္ဘက္ကေန ဂဏန္းလက္မပံုစံနဲ႔ပတ္ညွပ္ျပီး၀င္တာထင္ပါရဲ့။ အဂၤလိပ္ ေတြလား အေမရိကန္ေတြလားမသိ။ က်ဳပ္ တို႔ အေရွ႕ေတာတေလွ်ာက္လံုးကိုလဲ အ ေျမာက္ၾကီးေတြနဲ႔သခင္မေတာင္ဘက္က ေလးငါးနာရီေလာက္လွမ္းထုလိုက္တာရ စရာကိုမရွိဘူး။က်ဳပ္တို႔ရြာေတြ၀န္းက်င္မွာဂ်ပန္ျဖင့္တေကာင္မွမရွိပဲနဲ႔၊လက္နက္ ၾကီး အင္အားမတန္တဆသံုးျပီး ျဖိဳ႕ခြင္း ေမာင္းထုတ္လိုက္တာ ေျပာပါတယ္။ရြာစဥ္ တေလွ်ာက္မွာေျမာက္ပိုင္းက်တဲ့ဆင္ရြာ ၾကီးတို႔ေညာင္ပင္သာတို႔က်ဳပ္တို႔ဇီးခ်ိဳကုန္းတို႔ဆိုတာဆိဆိညက္ညက္ေက်ေပါ့။ က်ဳပ္ တို႔တဲအိမ္ၾကီးလဲ အေျမွာက္က်ည္ဆံဗုံးေတြ မွန္ထားလိုက္တာပြစိတက္။ အိမ္တိုင္တ တိုင္မွာလဲထင္းခဲြဓါးမေလာက္ရွိတဲ့ ဗုံးဆံ ၾကီးတဆံကစိုက္ရက္။ဗုံးခိုက်င္းေပၚမွာကလဲျပတ္သတ္က်လာတဲ့သစ္ကိုင္းေတြသစ္ခက္ေတြဆိုတာထင္းလွည္းတိုက္လာရပ္ ထားသလိုပဲ။ အဲ…က်ဳပ္တို႕လူေတြအားလံုးလဲတညေန နဲ႔တညဦးလံုး ဘယ္ေခါင္းေဖၚရဲၾကပါ့မလဲ။ သမၺဳေဒၶေတြ အျမီးအေမာက္မတည့္ တ ေယာက္တေပါက္ရြတ္ၾကျပီးတုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ရဲၾကဘူးေပါ့။နားေတြလဲအူ၊ေဇာေခြ်း ေတြလဲျပန္၊ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားေအးၾကလို႔ ေပါ့။ေခါင္းထဲကိုယ္ထဲမလဲဖုတ္သဲေတြအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ေပါ့။ ေရငတ္ေပမယ့္ ေရကို ဘယ္သူကထြက္ယူရဲပါ့မလဲ။ အဲညမိုးခ်ဳပ္ ေတာ့မွအေျမာက္သံေတြစဲသြားျပီးစက္ေသ နတ္သံေတြ ေသနတ္သံေတ ြၾကားရတယ္။ဘယ္သူေတြကဘယ္သူေတြကိုပစ္ေနမွန္း လဲမသိ။ဘယ္လႈပ္ရဲပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ က်င္း၀မွာ လူမဲမဲၾကီးႏွစ္ေကာင္လာရပ္ျပီး ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ အကုန္အျပင္ထြက္ခိုင္း တယ္။က်ဳပ္တို႔တေတြဆိုတာေမးခိုက္ခိုက္ ရိုက္ရက္၊ လက္အုပ္ကေလးေတြခ်ီေမ်ာက္ ေတြလို ထြက္ၾကရတာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔မိသား စုက အဂၤလိပ္လိုေျပာႏိုင္ေတာ့ သူတို႔အ ေတာ္ သေဘာက်သြားတယ္။ ဘာမွမဟုတ္ ဘူး။ ဂ်ပန္သတင္းေမးတာေပါ့။ သည္ရြာ တ၀ိုက္မွာ ဂ်ပန္တေယာက္မွမရွိပါဘူးေျပာ ေတာ့မွျပန္ထြက္သြားၾကတယ္။ အဲသည္ ေတာ့မွပဲ က်ဳပ္တို႔အားလံုးလဲ သက္ျပင္းခ် ႏိုင္ၾကေတာ့တယ္။ အဲသည္ေတာ့မွေရငတ္ မွန္းဆာမွန္းသိၾကေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ထမင္းမရွိ၊ဟင္းလဲမရွိေတာ့ဘူး။ထမင္း အိုးၾကီးကလည္း စေလာင္းဖံုးလြင့္သြားျပီး ဖံုေတြ အမိႈက္ေတြ နန္းခ်င္းဖံုးလို႔။မန္ က်ည္းပင္မွာကပ္စင္ရိုက္ျပီး တင္ထားတဲ့ ေသာက္ေရအိုးႏွစ္လံုးကလဲက်ကဲြလို႔။သံပန္းကန္ျပားအဖံုးနဲ႔ အုန္းသီးဆံေရမႈတ္ ေတြကိုေတာ့လိုက္ရွာေကာက္ယူရတယ္။ေတာ္ေသးရဲ့။ေသာက္ေရထည့္ေလွာင္ထား တဲ့ စဥ့္အိုးကေျမၾကီးထဲ အထိုင္ျမဳပ္ ထား တဲ့အတြက္မကဲြလို႔။အင္ဒံုအဖံုးကိုလွပ္ျပီး၊ ေရမႈတ္နဲ႔ခပ္ေသာက္လို႔ ရၾကတယ္၊ထမင္း ကေတာ့ မစားၾကရပါဘူး။ ထပ္ခ်က္ရ ေအာင္ညၾကီးမင္းၾကီးမီးလဲမေမႊးရဲပါဘူး။ အမယ္…ၾကက္ေတြကေတာ့မေသဘူးဟဲ့။ဘယ္သြားပုန္းေနခဲ့ၾကတယ္မသိဘူး။လူသံ ေတြၾကားေတာ့သူတို႔အသံေတြလဲျပန္ၾကားလာရတယ္။လူေတြလဲခုမွဖံုေတြသဲေတြေခြ်း ေစးေတြနဲ႔ညစ္ပတ္ေပေရေနမွန္းသိျပီး၊ေရခ်ိဳးခ်င္စိတ္ေတြေပၚလာၾကတယ္။ဒါေပ မယ့္ ခ်ိဳးစရာေရ ဘယ္မွာရွိမွာလဲ။ ထံုးစံအ တိုင္းခါတိုင္းလို ရြာ႕ျပင္ထြက္ျပီးေခ်ာင္းထဲ ခုန္ခ် ေရခ်ိဳးရေအာင္ကဘယ္ထြက္ရဲပါ့မလဲ၊က်ဳပ္တို႔ကေလးေတြဆိုတာ နားအူလဲမ ေပ်ာက္၊ အေၾကာက္လဲ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မ ေျပေတာ့၊အေမေတြအနားကပ္လို႔။ ေအး ေလ…ဘာပဲေျပာေျပာ စစ္ေၾကာင္းက်လို႔ရြာေတြအိမ္ေတြသာညက္ညက္ေၾကေပမယ့္ မီးလဲမေလာင္၊လူလဲအထိအခိုက္အေသအေပ်ာက္လံုး၀မရွိပါဘူး။တခုေတာ့ရွိတယ္။ႏြားေတာ့ေလးေကာင္ေတာင္အေျမာက္ဆံ မွန္ျပီးေသတယ္။ေနာက္တေန႔တရြာလံုးအမဲသားေပၚေတာ့တာေပါ့။ ဆိုေတာ့ကာ…အခုမွဆရာၾကင့္တန္ဖိုး ကိုသိၾကရေတာ့တယ္။ ဆရာၾကင္ က ေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။သြားျပီပဲ။ဒါေပမယ့္ သည္အေရွ႕ေတာဘက္ေျပာင္း ေျပးခိုလံႈ ၾကမယ္ ဆိုတုန္းက၊ ေမေမၾကီးၾကီးကတဆင့္ဆရာၾကင္ကတြက္ခ်က္ျပီးသတိေပး တယ္။ျမိဳ႕ရဲ့ အေရွ႕ေျမာက္အရပ္ တနဂၤေႏြ ေတာင့္က နဂါးလွည့္ မသင့္ဘူးတဲ့။ မ ေျပာင္းေကာင္းဘူးတဲ့။ ဒုကၡေတြ႔ႏိုင္တယ္ ေျပာသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာၾကင့္စကား ကို ဘယ္သူကမွအယံုအၾကည္မရွိၾကဘူး။ေတာကို သူမလိုက္လာခ်င္လို႔၊ေမေမၾကီး ၾကီးတို႔ သားအမိကိုပစ္သြားခ်င္လို႔၊ သူ႔ ဇာတိ ေျမလတ္ျမိဳ႕ကေလးကိုသူျပန္ေျပး ခ်င္လို႔ သက္သက္မဲ့ရမယ္ရွာကပ်က္ယပ်က္ လုပ္ တာလို႔ပဲထင္ခဲ့ၾကတယ္၊အဖြါးကေတာ့လူ ၾကီးမိဘတေယာက္ေနနဲ႔နားလည္ခြင့္လႊတ္လိုက္တယ္။ စစ္အတြင္း ဘယ္သူမွအလုပ္ မရွိၾက၊၀င္ေငြမရွိၾကဘူးမဟုတ္လား။ အဲ ေတာ့ အားနာတာလဲပါ၊ ရွက္တာလဲပါ ေကာင္းပါမယ္ေပါ့။ျပီးၾကီးေကာင့္ၾကီးမား နဲ႔ေယာကၡမထမီနားလဲ ခိုမစားခ်င္ဘူးထင္ ပါရဲ့ေပါ့။၀င္မပါဘူး၊လက္ပိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ေနာ့…သားမက္နဲ႔ေယာကၡမ ရဲ့ အသက္ခ်င္းကလဲ ဆယ္ႏွစ္သာသာ ေလာက္ပဲကြာတာကို။က်ဳပ္တို႔ေမေမၾကီး ၾကီးကလဲတသက္လံုးမခဲြဖူးတဲ့အေမကိုပစ္ ျပီး၊ လင့္မယားၾကီးရွိရာအရပ္ကို ဘယ္ လိုက္ပါ့မလဲ။ ဆိုေတာ့ကာ…ကဲြၾကေလသတည္းေပါ့။အိမ္မၾကီးရဲ့ဘယ္ေတာင္ပံကအိမ္ေထာင္ ေရးကံဇာတာညံ့တယ္လို႔ပဲေျပာရေတာ့မွာ ေပါ့။ညာေတာင္ပံေတာင္ညာစံေဒ၀ီေတြရဲ့ သားမက္ေတြကေတာ့မဆိုးပါဘူး။အနည္း ဆံုး ထင္းခဲြေရခတ္ ဟင္းရွာသီးႏွံစိုက္ေပါ့။ ရြာဦးေက်ာင္း အ၀ီစိတြင္းကေသာက္ေရ သံုးေရကိုေန႔စဥ္ဆယ္ထမ္းဆယ္ေခါက္ ေလာက္ ခပ္ရတယ္ဆိုတကလဲ လြယ္ တာမွတ္လို႔။ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္းနဲ႔က တျပခဲြ ေလာက္ေ၀းတာတေယာက္တေခါက္အ လွည့္နဲ႔ထမ္းၾကရတာ။ တြင္းကလဲ ဘယ္ ေလာက္နက္သလဲဆိုရင္ေရကိုငံု႔ၾကည့္လို႔မ ျမင္ရဘူး။ျပီးေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြလဲခပ္ ခြင့္ငင္ခြင့္တြင္းေဘာင္ရပ္ခြင့္မရွိဘူး။က်ဳပ္ တို႔ အေမေတြအုပ္စုကေတာ့၊ ခ်က္ျပဳတ္ ေလွ်ာ္ဖြပ္တာ၀န္ေတြအျပင္တတ္တဲ့ပညာမေနသာဆိုသလို ပါလာသမွ် သိုးေမႊးထည္ ေတြကို ျပန္ေျဖျပန္လံုးျပီး ၀ါးသီတံဇာထိုး အပ္ေတြနဲ႔ အကၤ်ီေတြ ျခံဳေစာင္ေတြဦးထုပ္ ေတြျပန္ထိုးေရာင္းၾကေပါ့။ ဒါေပမယ့္စစ္အတြင္းမွာဘယ္ကသိုးေမႊးခ်ည္ခင္အသစ္ ၀ယ္လို႔ ရမွာလဲ။ ကုန္ေတာ့အလုပ္ျပဳတ္ ေပါ့။ျပႆနာကဆန္ဆီဆာစသည့္အေျခ ခံစားကုန္ကမပူရပါဘူး၊ဦးေလးေက်ာက္ (ပဲြစား)ကၾကက္ေတြေမြးထားလို႔ၾကက္ဥ လဲအလွ်ံပယ္စားရပါတယ္။ဒါေပမယ့္စစ္ဒဏ္အေျမာက္က်ည္ဒဏ္ကတခ်ီတည္းနဲ႔ ေသလုေမ်ာပါးခံလုိက္ၾကရေတာ့၊ေနာက္တၾကိမ္ေၾကာ့လာရင္ဘယ္ႏွယ္လုပ္ၾကပါ့မလဲေပါ့။ လူၾကီးေတြ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္တိုင္ ပင္ၾကတယ္။ခုေနရတာကမနက္မိုးလင္းလို႔အိပ္ရာကႏိုးတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ ကိုယ့္ ေခါင္းကိုယ္ဘီးစမ္းသလိုျပန္စမ္းၾကည့္ေနရတဲ့ဘ၀တဲ့။ေခါင္းနဲ႔ကိုယ္တဆက္တည္းအိုးစားမကဲြေသးပါလားဆိုတာေသခ်ာမွအသက္တရက္ေတာ့ရွည္ျပန္ပဟဆိုျပီးသက္ ျပင္းခ်လို႔ရသတဲ့။ ျပီးေတာ့လဲဦးေလးေက်ာက္ကအၾကံျပဳ တယ္။ မႏၱေလးတျမိဳ႕လံုးကလူေတြ အ ေနာက္ဖက္ကမ္းစစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးေျပး၊ ဘုရားရိပ္ ေက်ာင္းရိပ္ ခိုလံႈၾကတာမ်ား တယ္၊ခုဆိုရင္စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးကေခ်ာင္ေတြမွာျမိဳ႕လိုစည္ကားေနျပီဆိုပဲ။ဘုန္းၾကီးတပါးဆီကသူသတင္းၾကားလာသတဲ့။စစ္ ကိုင္းေတာင္ရိုး ေအာက္ဖက္က ‘သရက္ပင္ ဆိပ္’တို႔အထက္ဖက္က’၀ါးခ်က္’တုိ႔ဆို ရင္ ေဈးဆိုင္တန္းေတြနဲ႔ျဖစ္ေနျပီတဲ့။ ျပီး ေအာက္ေျပေအာက္ရြာက ရြက္လႊင့္ဆန္ တက္လာၾကတဲ့ ပိန္းေကာမၾကီးေတြနဲ႔ ေအာက္ကုန္ငေျခာက္ငျခမ္းေတြလဲေရာက္လာ၊အၾကီးအက်ယ္ေဈးကြက္ၾကီးျဖစ္ေနတယ္ဆိုပဲ။သူ႔အေနနဲ႔အမ်ားၾကီးအလုပ္လုပ္လို႔ရႏိုင္တယ္ေျပာတယ္။ ဆိုေတာ့ကာ…သူကစစ္ကိုင္းေတာင္ရိုး ေျပာင္းၾကဖို႔စည္းရံုးမဲဆြယ္တယ္။ ရာနဲ႔ခ်ီ ရွိတဲ့ေခ်ာင္ေတြမွာ ေထာင္နဲ႔ခ်ီရွိတဲ့ေက်ာင္း ကန္ဇရပ္ေတြဓမၼာရံုေတြလည္းေပါပါတယ္ေပါ့။ပထမဆံုးသူကိုယ္တိုင္ကူးစံုစမ္း ေလ့လာစံုစမ္းလိုက္မယ္ေပါ့။ အဆင္ေျပရင္ေျပာင္းေနၾကဖို႔တခါတည္းစီစဥ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့မယ္ေပါ့။ သည္အခ်ိန္မွာ ဘိုေမေမ့ ေယာက္်ား ေလးေလးဘိုကလဲအညံ့မခံပဲအၾကံတခုထပ္တင္တယ္။အခုအဂၤလိပ္လဲ ျပန္၀င္လာျပီ၊ မၾကာခင္ တျပည္လံုးျပန္ သိမ္းျပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားကျပန္စရင္ ေက်ာင္းေတြလဲ မလြဲမေသြျပန္ဖြင့္မွာပဲ ေပါ့။ သည္ေတာ့ေခ်ာင္တေခ်ာင္ကဓမၼာ ရံုၾကီးတခုခုမွာ ဆရာေတာ္ေတြရဲ့အကူအ ညီနဲ႔ က်ဳပ္တို႔မိသားစုအပါအ၀င္ေက်ာင္း တေက်ာင္း ၾကိဳတင္ဖြင့္ႏွင့္သင္ျပေနရင္မ ေကာင္းဘူးလားေပါ့။ ေတာင္ရိုးကဘုန္း ေတာ္ၾကီးေတြ သီလရွင္ဆရာေလးေတြ ကို ေက်ာင္းသံုးပရိေဘာဂေတြ အလႉခံ မယ္ေပါ့။ ေနာင္အခါ အစိုးရ အသိအမွတ္ ျပဳေက်ာင္းလဲ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ေပါ့။ ေလးေလးဘိုေျပာသလို က်ဳပ္တို႔ကေလး ေတြ စာနဲ႔ေ၀း ပညာေရးေနာက္က်ခဲ့ရတာ ေလးႏွစ္ရွိျပီေလ။ လူေကာင္ေတြသာ ၾကီးလာ၊ အတန္းေတြကငယ္၊အတတ္ေတြ က ေနာက္က်နဲ႔ အေတာ္ၾကိဳးစားလုပ္ယူ ၾကရမွာဆိုတာ မွန္တယ္။တေယာက္ကလက္ငင္းစား၀တ္ေနေရးေျပလည္ဖို႔ရည္ရြယ္တယ္။တေယာက္ကအနာဂတ္အ တြက္ပါရည္ရြယ္တယ္။ အမွန္ကေတာ့ အ ဖြါးရဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုပါပဲ။အဖြါးကအား လံုးရဲ့အေမ၊အိမ္ေထာင္ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ပဲ။ျပႆနာကသည္အေရွ႕ေတာမွာဆက္ ပုန္းေရွာင္ေနလို႔က ဘာအာမခံခ်က္မွ မရွိ ဘူး။ ဆိုေတာ့ကာ…သားမက္ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အဆိုကို အဖြါးက ေခါင္းညိတ္လိုက္ပါ တယ္။သြားၾက…ျမန္ျမန္လဲျပန္လာၾက…မွာျပီး လမ္းစရိတ္ေတြပါ ထုတ္ေပးလိုက္ တယ္။ ဂ်ပန္ေငြစကၠဴ အစိမ္းေရာင္တ ေရာင္တည္း’ေထာင္မလဲသဲေကာ္ရ’ေတြ ေပါ့။ျပီး သူပဥၨင္းခံေပးခဲ့တဲ့ ဘုန္းၾကီးဦး ေကာသလႅရဲ့ ေဗါဓိေခ်ာင္မွာ အက်ိဳးအ ေၾကာင္းေျပာျပေလွ်ာက္ထားျပီး တည္းခို အကူအညီေတာင္းဖို႔ပါ စာေရးေပးလိုက္ တယ္။ဘာအခက္အခဲေတြ႔စရာရွိသလဲ။တပတ္မၾကာခင္ေခ်ာေခ်ာေမာေမာျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။မျမင္ရတာၾကာလို႔မမွတ္မိ ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတဲ့အဖြါးရဲ့ အႏွစ္သက္ဆံုး ငသိုင္းျခမ္းေျခာက္ၾကီးေတြလဲဂ်ံဳထည့္တဲ့ပိတ္ျဖဴအိတ္နဲ႔တအိတ္ပါလာတယ္။ ျပီးသ ရက္ပင္ဆိပ္နဲ႔သိပ္မေ၀းတဲ့ေခ်ာင္အတြင္းလမ္းျမင္းလွည္းဂိတ္အထက္နားကေမာကၡသီ၀ံေခ်ာင္ရြာေနမယ္ဆိုရင္ေနဖို႔သီလရွင္ဇရပ္ေအာက္ထပ္ၾကီးတထပ္လံုးလဲပါးစပ္စရံသပ္ခဲ့တယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဆိုေတာ့ကာ…ဇာတ္လမ္းကိုတၾကိမ္ ေျမေၾကာရံႈ႔လိုက္ၾကအံုးစို႔ရဲ့။ဆိုင္းမဆင့္ ဗံု မဆင့္ဆိုသလို ေဆြကုန္မ်ိဳးကုန္ႏႈတ္ဆက္ မေနၾကေတာ့ပဲအစုတ္ပလုပ္ စုေပါင္းထုတ္ ခပ္ကုပ္ကုပ္ ေျပာင္းလာခဲ့ၾကတယ္။သိ တယ္ေနာ္။လွည္း၁၆စီးတိုက္ပစၥည္းနဲ႔လူတက်ိပ္တေယာက္ဆိုတဲ့၀န္နည္းနည္းမွမ ဟုတ္ပဲ။ျပီးေတာ့ဧရာ၀တီျမစ္ကိုျဖတ္ကူးရတာက’ငွက္’ကေလးေတြနဲ႔ပဲကူး ရတာေလ။သည္အထဲ သံေယာဇဥ္ကမျဖတ္ ႏိုင္ေတာ့၊ လူေတြနဲ႔ယဥ္ပါးေနတဲ့လူေတြရဲ့ ထမင္း၀ိုင္းမွာ အတင္း၀င္ႏိႈက္စားတတ္တဲ့ ဦးေလးေက်ာက္ရဲ့ ေရႊဒဂၤါး ဘိလပ္ၾကက္ ၾကီးဆယ္ေကာင္ကလဲ ပါေသးတယ္။ငွား လို႔ရသမွ် ငွက္ေတြနဲ႔ ပိုက္က်ံဳးဆိပ္ျမစ္ညာ ကကူးတာ တေနကုန္နဲ႔မျပီးဘူး။ ေတာ္သ လင္းဧရာ၀တီကလဲက်ယ္မွက်ယ္ကို။ ဦး ပဥၨင္းေတြလဲမေနရ၊ဆရာေလးေတြလဲတ ေယာက္တလက္ေပါ့။ေအး…ေနာက္ဆံုး ေတာ့ေမကၡသီ၀ံမွာဆရာေလးေဒၚဓေမၼသီရဲ့ေက်းဇူးနဲ႔အေျခက်ၾကေရာဆိုပါေတာ့။အဲ အဆင္ေျပခ်င္ေတာ့ သရက္ပင္ဆိပ္ကအ တက္မွာပါပဲ။က်ဳပ္တို႔ေမာကၡသီ၀ံေခ်ာင္ရဲ့ ေတာင္ဘက္မွာ သံဃာေတာ္ေတြသာ သီ တင္းသံုးတဲ့ေခမာသကေခ်ာင္ဆိုတဲ့ ဧရာမ ႏွစ္ထပ္ေခ်ာင္ၾကီး တေခ်ာင္ရွိတယ္။ ေတာင္ကမ္းပါးယံေစာင္းမွာေဆာက္ထား တာဆိုေတာ့ေျမျပင္နဲ႔အညီထပ္မွာသံဃာေဆာင္ေတြနဲ႔ဆြမ္းစားေဆာင္စသည္ေပါ့။ေတာင္ေပၚထပ္မွာကေတာ့ သိမ္တို႔ ပိဋ ကတ္ တိုက္တို႔ကမၼဌာန္းေဆာင္တို႔ေပါ့။အဲတရားနာပရိသတ္ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ဆံ့ တဲ့၊ သို႔မဟုတ္သံဃာအပါးငါးရာေလာက္ စာေျဖႏိုင္တဲ့ မွန္စီေရႊခ်ဓမၼာရံုၾကီးလဲရွိ တယ္။ မေလွ်ာက္ရပါဘူး။ ကေလးသူငယ ္ေတြရဲ့ပညာသင္ၾကားေရးအတြက္ေနရာအခက္အခဲေတြ႔ေနၾကတယ္သတင္းၾကား ေတာ့ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးဦးဥာေဏာဘာ သာဘိ၀ံသကက်ဳပ္တို႔ ေလးေလးဘိုနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးေဟာင္းဦးမင္းဟန္ကိုတေန႔ေခၚေတြ႔ျပီးဓမၼာရံုၾကီးမွာယာယီ ေက်ာင္းဖြင့္ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ ဆိုေတာ့ကာ…သီတင္းကြ်တ္လထံုးစံ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြလြန္ေတာ့က်ဳပ္တို႔တေတြေက်ာင္းသားျဖစ္ၾကေပါ့။ေက်ာင္းၾကီးကခန္႔မွန္းေျပာရရင္ၾကက္ေတာင္ရိုက္ကြင္းေျခာက္ကြင္းသာေလာက္ကိုက်ယ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္အခန္းဖဲြ႕ကာထားတာမရွိ၊ခန္းမက်ယ္ၾကီးေပါ့။ပရိေဘာဂလဲမရွိေသးေတာ့ မွန္ၾကည့္လို႔ရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္ လက္ေနတဲ့ ကြ်န္းလွ်ာထိုးၾကမ္းျပင္ၾကီး ေပၚမွာပဲထိုင္ၾကရတာေပါ့။ေနာက္တေျဖး ေျဖးနဲ႔ေတာ့အတန္းတိုင္းအတြက္ သစ္သား ေက်ာက္သင္ပုန္းၾကီးေတြရလာပါတယ္။စစ္ၾကည့္ေတာ့ အရည္အခ်င္းအလိုက္လဲ အတန္းငါးတန္းခဲြသင္ျပပါတယ္။လံုး၀ ေက်ာင္းမေနဖူးေသးတဲ့ကေလးေတြကတတန္းသပ္သပ္ေပါ့။ က်ဳပ္မွတ္မိသ ေလာက္ေတာ့ ၁+၂+၃ကတတန္း၊၄+၅+၆ ကတတန္း၊၇နဲ႔၈ကတတန္းနဲ႔၉+၁၀က တတန္းေအာက္ေမ့တာပဲ။အဲ ေနာက္ႏွစ္လသံုးလၾကာလာေတာ့ထင္ပါရဲ့။အစတုန္းကလိုၾကမ္းေပၚမွာစာအုပ္ခ်ျပီးကုန္းေရးစရာမလိုေတာ့ပါဘူး၊တင္ေရးစရာခံုတန္းရွည္ကေလးေတြလုပ္လႉၾကတဲ့အလႉရွင္ေတြေပၚလာပါတယ္။က်ဳပ္ကေတာ့စစ္မျဖစ္ခင္ကလည္းငါးတန္း၊ ခုျပန္တတ္ေတာ့လဲငါး တန္းမွာပဲေနရပါတယ္။ က်ဳပ္အေမက ‘ေက်ာင္းဆရာမရဲ့သား စာမလိုက္ႏိုင္ရင္ သိကၡာက်မယ္’ဆိုျပီး အတန္းတက္မ ထားပါဘူး။ က်ဳပ္မွတ္မိေသးတယ္။က်ဳပ္နဲ႔အတန္း ေဖၚသိန္းေအာင္ဆိုတဲ့ေကာင္က တေန႔အဂၤ လိပ္စာရာမကိုထေမးတယ္။ာ.သ.အ.့.န.မ မိုးသားဆိုတာဘာလဲဆရာမတဲ့။တတန္း လံုးေရာ တေက်ာင္းလံုးေရာ ပဲြက်သြားပါ တယ္။အဲသည္ေကာင္ေနာင္အခါၾကီးလာ ေတာ့ ဟံသာ၀တီခရိုင္ စက္ရွင္တရားသူ ၾကီး ႀဗ.ွ.ဴ.ႀ.ွ.ွ ျဖစ္တယ္။ အဲသည္ တုန္းကအတန္းေဖၚပဲ။ၾကည္ညြန္႕ဆိုတဲ့ ေကာင္ ေနာင္အခါ စစ္ဗိုလ္ၾကီးျဖစ္ျပီး သာ သနာေရး၀န္ၾကီးဌာန၀န္ၾကီးျဖစ္တယ္။ အဲ သည္တုန္းကအတန္းေဖၚပဲအျမဲတန္းျပံဳး ခ်ိဳေနတတ္တဲ့ေမာင္စိုးဆိုတဲ့ေကာင္ေနာင္အခါကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္၊ေတာခိုျပီးေတာထဲမွာပဲကိုက္ပဲြက်သလား၊ငွက္ဖ်ားမိေသသလား မသိ၊သတင္းအစအနေပ်ာက္သြားတယ္။ က်ဳပ္မွတ္မိသမွ် ေက်ာင္းေနဘက္ေတြကို ေျပာျပတာပါ။က်န္တာေတြေတာ့ေနာင္တႏွစ္မွာစစ္ကိုင္းျမိဳ႕ထဲကိုေက်ာင္းေျပာင္း၊ က်ဳပ္တို႔လဲမႏၱေလးျပန္ေျပာင္းနဲ႔လူခ်င္းလဲကဲြကုန္ၾကရလို႔ေမ့ကုန္ပါျပီ။ ဆိုေတာ့ကာ ေျပာစရာကက်ဳပ္တို႔ေမေမ ၾကီးၾကီးအေၾကာင္းပဲက်န္ပါေတာ့တယ္။ေနာ့…က်ဳပ္တို႔မိသားစုၾကီးထဲမွာ ထူးျခား ေျပာင္းလဲေနတာကသူတေယာက္ပဲရွိတာကို။စစ္မျဖစ္ခင္တုန္းက လင္နဲ႔သားနဲ႔ အိမ္ ေထာင္ျပည့္။ လူလဲအေကာင္းျပကေတ့။ ေဟာစစ္မီးလဲျငိမ္းေရာ။ေနရပ္ေဟာင္းကိုျပန္ေျပာင္းၾကမယ္ဆိုေတာ့အနားမွာေယာက္်ားလဲမရွိေတာ့ဘူး။သူ႔ဆရာၾကင္လဲစူဠလိပ္၊တခါတည္းျပန္ေပၚမလာေတာ့ဘူး။ ေမေမၾကီးၾကီးလဲ မ်က္စိလံုး၀မျမင္ေတာ့ ဘူး။ဘယ္လိုျဖစ္သြားရတာလဲဆိုေတာ့စစ္ ကိုင္းေတာင္ရိုးက ငလ်င္ေၾကာေက်ာက္ ေတာင္မဟုတ္လား။ေအာက္ကပူတာေပါ့။သည္အထဲမ်ားေသာအားျဖင့္ဖိနပ္ကလဲမ စီးျဖစ္ေတာ့ေက်ာက္ပူမိေက်ာက္ခိုးရိုက္ တာေနမွာေပါ့။ လူတိုင္းလဲသူ႔လိုစီးလိုက္ ခြ်တ္လိုက္ေနၾကရတာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ သူ႔က်မွေရြးျဖစ္ရသလဲဆိုေတာ ့၀ဋ္နာကံနာ လို႔ပဲလူမတန္ေျပာရမလားမသိပါဘူး။သ႔ူ က်မွေျခဖ၀ါးေတြေျခဖေနာင့္ေတြကပပ္ ၾကားေတြအက္ျပီးကဲြကုန္သတဲ့ေလ။အဲဒါ ကိုအေရွ႕ေတာကလယ္သူမေကာက္စိုက္သမေတြေျခေထာက္၀ဲစားေတာ့ကုေလ့ရွိ ၾကတဲ့ဇာတ္ၾကမ္းတိုက္ေဆးျမီးတိုနဲ႔ကုသ တဲ့။ ေက်ာက္ျပင္ဖင္မွာ ေရနံေခ်းနဲ႔ဆားကို က်ိတ္ေသြးျပီး ေျခဖ၀ါးပပ္ၾကားအက္ေတြ ထဲထည့္သတဲ့။ထြန္႔ထြန္႔လူးေပါ့။ ခံရတဲ့ ေ၀ ဒနာက မ်က္ရည္ေပါက္ၾကီးငယ္ေတြက်၊ မသက္သာလွဘူး။ ဒါေပမယ့္ေပ်ာက္သ လားဆိုေတာ့၊ဟုတ္ႏိုးႏိုးငုပ္လွ်ိဳးသြားတာ ေနမွာေပါ့။လမ္းေတာ့ျပန္ေလွ်ာက္လာႏိုင္ ပါရဲ့။ဒါေပမယ့္အထက္တက္မ်က္စိလာခိုက္ျပီး၊မႈန္ရာက၀ါး…၀ါးရာကေနတ ေျဖးေျဖးနဲ႔လံုး၀ကြယ္သြားရေတာ့တာပါ ပဲ။အင္း…ကံကြက္က်ားျပီးသူ႔မွေရြးျဖစ္ရေလေတာ့၊ ေဒြးေရာ ဥပါဒ္ေရာဆိုသလို က်ဳပ္တို႔ေမေမၾကီးၾကီးလဲစိတ္ပါခပ္ေနာက္ေနာက္ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။အရင္ကဓမၼစၾကာေတြပဌာန္းေတြသာအစဥ္ရြတ္ဆို ေလ့ရွိတဲ့ကလ်ာဏယု၀ပါးစပ္…ခုေတာ့ ငယ္တုန္းကၾကည့္ဖူးထားတဲ့ဇာတ္ပဲြေတြထဲကသီခ်င္းေတြခ်ည့္သံေနသံထားနဲ႔ျပန္ဆိုေနေတာ့တာပါပဲ။က်ဳပ္အဖို႔ကေတာ့…ဒုတ္ဆဲြတဲြပို႔တဲြေခၚနဲ႔ေဆးျပင္းလိပ္မီးခဏခဏညွိေပးရက်ိဳးနပ္ပါတယ္။ ေရွးဇာတ္ သီခ်င္းေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ၾကီးအပိုင္ရထားလိုက္သလိုပါပဲ၊အရံႈးထဲကအျမတ္ေျပာပါေတာ့။ ဆိုေတာ့ကာ…ဇာတ္လမ္းကိုခ်ဳပ္ရရင္ေမေမၾကီးၾကီးလဲခုေတာ့ဘယ္ရွိပါေတာ့မလဲ။ေမေမၾကီးၾကီးမေျပာပါနဲ႔၊ က်ဳပ္အေမ့ မ်ိဳးဆက္လဲတမ်ိဳးဆက္လံုးဆံုးကုန္ၾကပါ ျပီ။က်ဳပ္တို႔ႏို႔စို႔ဖက္ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ထဲကေတာင္စိန္ေမတေယာက္ျပဳတ္ႏွင့္ျပီ။ ‘စန္းေငြ’နဲ႔က်ဳပ္ပဲက်န္ေတာ့တယ္။ အမယ္ က်ဳပ္ေတာင္ ျမစ္တေယာကရေနျပီ။ ျမစ္မ ကေလးကို သူ႔အဖြါး က်ဳပ္သမီး’အိမ့္’က က်ဳပ္နာမည္ ေပးနည္းအတိုင္းလိုက္ျပီးတ လံုးတည္းေပးထားတယ္၊တနလၤာသမီး မို႔…’ခ’တဲ့။သူမသိဘူးရယ္။’ခ’ဆုိတာ သူမမွီလိုက္ မေတြ႔ဖူးလိုက္ရတဲ့က်ဳပ္တို႔ ေမေမၾကီးၾကီးရဲ့နာမည္။ ေမေမၾကီးၾကီးရဲ့ ငယ္နာမည္က’မခ’…။ ၾကီးလာေတာ့ ‘ေဒၚခ’…ေပါ့။
ေမာင္သာရ
မွတ္ခ်က္။ ။ မႏၱေလးေဂဇက္ဒီဇင္ဘာလထုတ္၂၀၀၉)တြင္ ပံုႏွိပ္ေဖၚျပျပီးျဖစ္သည္။
သရုပ္ေဖၚပံုကို ပန္းခ်ီသန္းေဌးေမာင္မွ ေရးဆြဲပါသည္။
ကူးယူအသံုးျပဳလိုသူမ်ား မႏၱေလးေဂဇက္သို ့ရည္ညႊန္းေပးၾကေစလိုသည္။ ေကာမန္ ့(မွတ္ခ်က္)မ်ားလည္း ေရးေပးၾကေစလိုပါသည္။ ဆရာၾကီးအား အေၾကာင္းၾကားေပးပါမည္။
က်ဳပ္ရဲ့အေမ့မွာေမြးခ်င္းညီအမငါးေယာက္ၾကီးမ်ားေတာင္ရွိခဲ့ေပမယ့္ က်ဳပ္အေမအ ပါအ၀င္အိမ္ေထာင္ရွိတဲ့ ညီအမသံုးေယာက္ လံုးကက်ေတာ့ရွားရွားပါးပါးသားသမီးတေယာက္စီပဲေမြးခဲ့တယ္။ အေမ့ေအာက္ကက်န္ႏွစ္ေယာက္ဆိုရင္တေယာက္ကအိမ္ ေထာင္ရွိရက္နဲ႔ သားသမီးလံုး၀မထြန္းကား ဘူး။ အေမ့ညီမအငယ္ဆံုးက်ေတာ့သက္ဆံုးတိုင္ အပ်ိဳၾကီးဘ၀နဲ႔အရိုးထုတ္တယ္။မ်ိဳးဆက္ကိုျပတ္ကေရာ။
ဆိုေတာ့ကာ က်ဳပ္မွာတ၀မ္းကဲြဆိုပါေတာ့။ညီမႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ၾကံဳရပံုကက်ဳပ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ကိုလဲအေမေတြက ခ်ိန္းဆိုတိုင္ပင္ျပီးေမြးၾကေလေရာ့သလား ေအာက္ေမ့ရတယ္၊တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ကမီး၀င္မီးထြက္ေတြခ်ည့္ပဲ။ျပီးေတာ့အဲဒီ ေခတ္ကအခုေခတ္လိုမဟုတ္ဘူး။ ေဆြသံ ေယာဇဥ္ မ်ိဳးသံေယာဇဥ္ အင္မတန္ၾကီးၾက ေတာ့၊ က်ဳပ္တို႔ အဖိုးအဖြား မိဘအရိပ္ ေအာက္မွာ သည္တျပံဳတမၾကီးက ဥမကဲြ သိုက္မပ်က္ေနၾကတယ္။ အေတာင္အလက္ ေတြစံု၊ပညာေတြတတ္၊အလုပ္အကိုင္ေတြ ရ၊ အိမ္ေထာင္ေတြက်ၾကလဲ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာခဲြခြါမသြားၾကဘူး။ ဘိုးဘြားပိုင္ အုတ္တံတိုင္းကာ ဧရာမျခံ၀န္းက်ယ္ၾကီး တကြက္ထဲမွာပဲ ကိုယ့္သီးသန္႔အိမ္ကေလး ေတြနဲ႔ကိုယ္ေနၾကတယ္။က်ဳပ္အေဒၚေတြ နဲ႔အိမ္ေထာင္က်ၾကတဲ့ က်ဳပ္ဦးဦးေတြကလဲ က်ဳပ္အထင္ ေျပာရရင္ေတာ့ နဖါးၾကိဳးအ ထိုးခံထမ္းပိုး အက်င့္သူေတာ္ေကာင္းေတြ ခ်ည့္ပါပဲ။အဲ…ကုသိုလ္ကံညံတဲ့ က်ဳပ္ တေယာက္ပဲ…က်ဳပ္မေမြးခင္က်ဳပ္အေမ နဲ႔က်ဳပ္အေဖ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ၾကျပီး၊ က်ဳပ္အေဖဖ်ာလိပ္ထြက္သြားရတယ္။ က်န္ တေဆြတမ်ိဳးလံုးကေတာ့ တစည္းတလံုး တည္းပဲ။
အဲ…ျခံရဲ႔ရာဟုေထာင့္မွာကလဲလွ်ာထိုးပ်ဥ္ခ်ပ္ဆယ့္ငါးခ်ပ္ဆင့္အျမင့္တံခါးနဲ႔ေလွာင္ထားတဲ့စပါးက်ီရွိတယ္။အဖြား ပိုင္ အေရွ႕ေတာ (ပုသိမ္ၾကီး၊ ဇီးခ်ိဳကုန္း၊ ေခ်ာင္းပန္း၊ ႏွမ္းၾကဲတ၀ိုက္) ကလယ္ေတြ ကိုသီးစားခ်ထားလို႔ရသမွ် စပါးေတြအကုန္ သည္က်ီထဲထည့္ထားတာပါ။ဒါအမ်ားပိုင္ပဲ။ တေဆြလံုး တမ်ိဳးလံုး တျခံလံုး အခ်ိန္မ ေရြးထုတ္ယူၾကိတ္ခဲြစားသံုးပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ေရွးစကား’လက္ေရတျပင္စီး’ဆိုပါေတာ့။
ဆိုေတာ့ကာ က်ဳပ္မွာအေမေတြကေဖါ ျခင္းေသာျခင္း။အဖြါးနဲ႔အတူေန…လိုတာမရရတာမလိုလို႔အပ်ိဳၾကီးျဖစ္ေနရတဲ့’ေမ ေမေထြး’ကလဲက်ဳပ္စာမက်က္ခ်င္ရင္လူမ ျမင္ေအာင္ေပါင္တြင္းေၾကာလိမ္ဆဲြတတ္ တဲ့အတြက္က်ဳပ္ကက်ိတ္ျပီး မုန္းေနေပမယ့္ ..အေမတေယာက္ပါပဲ။ လက္ခ်ိဳးေရၾကည့္ ရင္က်ဳပ္မွာအေမေျခာက္ေယာက္ရွိတယ္။အဲသည္အထဲမွာအေမသံုးေယာက္၊က်ဳပ္အေမရင္းအပါအ၀င္ကေက်ာင္းဆရာမေတြခ်ည့္ပဲ။ေမေမၾကီးၾကီးနဲ႔ရတာ၊ဘိုေမေမနဲ႔ရတာေတြကလဲ ေက်ာင္းဆရာေတြပဲ။ အိမ္ေရွ႕ ေမေမကသာ ကုန္သည္ပဲြစားနဲ႔ရျပီး၊က်ဳပ္အေဖကလဲေက်ာင္းဆရာမဟုတ္၊ သာမန္ ေအာက္တန္းစာေရးကေလးသာျဖစ္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
ဆိုေတာ့ကာ…အစကိုျပန္ေကာက္ရရင္ေမေမၾကီးၾကီးအေၾကာင္းကိုေျပာမလို႔…။ေမေမၾကီးၾကီးနဲ႔ရတဲ့ေယာက္်ားကေက်ာင္း ဆရာဆိုေပမယ့္မႏၱေလးဇာတိမဟုတ္ဘူး။ေျမလတ္ပိုင္းျမိဳ႕ငယ္ေလးတျမိဳ႕ကအလယ္တန္းေက်ာင္းရဲ့ေက်ာင္းအုပ္။ရာထူးတက္ ျပီးမႏၱေလးေျပာင္းလာတာတဲ့။ ရပံုရနည္း ကေတာ့က်ဳပ္တို႔လဲ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ဒါေပ မယ့္ ေမေမၾကီးၾကီးက ကိုယ့္ေယာက္်ား ကိုယ္ ဆရာၾကင္ ဆရာၾကင္နဲ႔ဆရာတပ္ေခၚ တတ္တာကိုေထာက္လို႔ရယ္၊အသက္ခ်င္း ကလဲတျပန္ေလာက္ကြာပံုရတာကိုေထာက္ လို႔ရယ္… က်ဳပ္တို႔ေမေမၾကီးၾကီး ခဏခ ဏ စိတ္ေကာက္ျပီး ထမင္းဟင္းမခ်က္ပဲ မစားပဲေနရင္ လိုက္လိုက္လာျပီးေခ်ာ့ေမာ့ ႏွစ္သိမ့္ေနရတတ္တာရယ္ကိုေထာက္ခ်င့္ ၾကည့္ရင္ေတာ့ေက်ာင္းမွာဆရာတပည့္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ဖူးမလားမေျပာတတ္ဘူး၊ထားပါေလ…။ဒါကအေရးမၾကီးပါဘူး။ေသခ်ာတာကေတာ့မိန္းမငယ္ငယ္ကေလးယူထားတာရယ္၊မႏၱေလးဇာတိမဟုတ္တာရယ္ေၾကာင့္ ဘယ္မွာအိုးခဲြအိမ္ခဲြေနလို႔ရမလဲ။က်ဳပ္တို႔ ‘ခ်မ္းဧသာစံ’ျခံထဲမွာပဲေပါင္းေနရမွာေပါ့။ေနာက္က်ဳပ္နည္းနည္းၾကီးလာေတာ့မွ အ ေၾကာင္းသိရတယ္။ ေမေမၾကီးၾကီး မၾကာ ခဏစိတ္ေကာက္တတ္တာ၊အေမ့အိမ္ဆင္း လာျပီး ငိုတာအိပ္တာေတြက ေနာက္ ေၾကာင္း မရွင္းမရွင္း ဇာတ္ထုပ္အရႈပ္ရွိလို႔ ကိုး…။ဆရာၾကင္ကသူတို႔ျမိဳ႕ကေလးမွာသားၾကီးမယားၾကီးရွိသတဲ့။ သားၾကီးႏွစ္ ေယာက္ကဆိုရင္ အလုပ္အကိုင္ေတြနဲ႔ ဆို ပဲ။ ဒါေပမယ့္ေပါင္းလဲ မေပါင္းေတာ့ပါဘူး၊ အဆက္အသြယ္လဲမရွိေတာ့ပါဘူးေျပာတာပဲ။က်ဳပ္အျမင္မွာေတာ့ဟုတ္သားပဲ။ဆရာ ၾကင္မႏၱေလးကတဖ၀ါးမွခြါတာမေတြ႔ပါ ဘူး။ တနဂၤေႏြ နဲ႔ ဥပုသ္ေန႔ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ ရက္ေတြမွာေရာ၊ ေႏြရာသီေက်ာင္းရက္ရွည္ ပိတ္ရက္ေတြမွာေရာ ႏွစ္အိမ္ၾကားကမန္ က်ည္းအခ်ိဳပင္ရိပ္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာစာအုပ္ တပံု ေက်ာက္သင္ပုန္းတခ်ပ္နဲ႔ ထိုင္ေဗဒင္ တြက္ေနေတာျမင္တာပဲ၊အဲ..တခုေတာ့ရွိ တယ္။ ဘိုေမေမ့ ေယာက္်ားေက်ာင္းဆရာ လို၊အိမ္ေရွ႕ေနေမေမရဲ့ေယာက္်ားေက်ာက္ပဲြစားလိုေတာ့က်ဳပ္တို႔ကေလးေတြနဲ႔လက္ပြန္းတတီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနေလ့မရွိဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔တေတြကလဲသူ႔သမီးအရင္းကိုယ္တိုင္ရဲ့ ေဖါက္သယ္ခ်ထားခ်က္အရဟို႔ေမြး ကင္းစလြန္လာခဲ့ကတည္းက သည္ဘၾကီး ၾကင္ေကာက္တည့္ျပီး ေပြ႔ခ်ီလိုက္မွာ ဖက္ ရမ္းနမ္းရႈံ႕လိုက္မွာကို..သူ႕ဗႏၶဳလႏႈတ္ခမ္း ေမြးၾကီးေၾကာင့္ တအားေၾကာက္ျပီး ေျပး တတ္ၾကတာ။ ဆိုေတာ့ကာ…ဇာတ္လမ္းကိုေျမေၾကာ ေလေၾကာရႈံ႔လိုက္ၾကစို႔ရဲ့…။ ဒုတိယကမၻာ စစ္ျဖစ္ကေရာဆိုပါေတာ့။ က်ဳပ္တုိ႔ကို ကြ်န္ ျပဳထားတဲ့ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံအစိုးရကအ ေနာက္ဖက္အိႏိၵယဆုတ္ေျပးျပီေလ။’အာရွ သာတူညီမွ်ေရး”နိပြန္-ဘိရုမာဘန္ဇိုင္း’ဆိုတဲ ့ေျြကးေၾကာ္သံလွလွေလးေတြနဲ႔ဂ်ပန္ ေတြတက္လာျပီေလ၊ဘာပဲေျပာေျပာ၊’မင္း ေျပာင္းမင္းလြဲ’ကာလ’စစ္ဦးဘီလူး’နဲ႔လဲ ရင္မဆိုင္ရဲေတာ့က်ဳပ္တို႔လဲျမိဳ႕လယ္ေကာင္ မွာဘယ္အတင့္ရဲေနလို႔ရေတာ့မလဲ။ ျပီး ‘မဟာမိတ္’ဆိုတဲ့ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးေတြက လဲက်ဳပ္တို႔ေခါင္းေပၚမွာ ေန႕စဥ္ရက္ျခားဆို သလို ငရဲမီးဗုန္းေတြလာၾကဲခ် စက္ေသ နတ္ေတြနဲ႔ပစ္ လူေတြကိုသတ္ျဖတ္ႏွိပ္ စက္ေနတာကို..။အေရွ႕ေတာေျပာင္းေျပး ၾကရတာေပါ့။သိတယ္ေနာ္…။ စစ္ကာလကစစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေလ၊အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ ေရးယႏၱရားေတြအကုန္ရပ္။ ရံုးေတြေက်ာင္း ေတြ စက္ရံုအလုပ္ရံုေတြေငြတိုက္ဘဏ္ေတြ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းၾကီးေတြ နဲ႔ သယ္ယူပို႕ ေဆာင္ေရးေတြလဲအကုန္ပိတ္၊သည္ေတာ့ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြေက်ာင္းဆရာဆရာမ ေတြလဲအလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေပါ့၊လစာ၀င္ေငြ လဲျခဴးတျပားမွမရၾကေတာ့ဘူးေပါ့။ ဩ…ေျပာဖို႔တခုက်န္သြားတယ္။ခုန ကဇာတ္လမ္း အက်ဥ္းရံုးလိုက္တဲ့အထဲမွာ ပါသြားလို႔၊ ဒုတိယကမၻာစစ္မျဖစ္ခင္တႏွစ္ မွာက်ဳပ္တို႔အဖိုးဆံုးသြားတယ္။ကုသိုလ္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ပဲ ေအာက္ေမ့ရေတာ့မွာ ေပါ့။ စစ္ရဲ့အနိဌာရံုေတြနဲ႔ မၾကံဳရမေတြ႔ရ ေတာ့ဘူးေပါ့။ေနာ့မို႔ဆိုဒုကၡ။အဖိုးကအဖြါး ထက္အသက္အမ်ားၾကီးၾကီးတာ။ေကာင္း ေကာင္းလဲက်န္းမာလွတာမဟုတ္ဘူး။ျပီး ေတာ့အဖိုးကေတာသားလဲမဟုတ္ဘူး၊ဘိုး စဥ္ေဘာင္ဆက္ အရွင္သခင္ဘုရင့္ အမႈ ေတာ္ထမ္းလာတဲ့မ်ိဳးရိုး။ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာမလုပ္မေနရအလုပ္၀င္လုပ္ရေတာ့လဲ’၈’မွတ္ဂတ္တဲမွာပထမ’ဆပ္’ကေလး။ ေနာင္အင္စပက္ေတာ္ ခုေခတ္အ ေခၚေတာ့ရဲမႉးေနမွာေပါ့။ဘုရားစင္ဘက္ ေခါင္းရင္းနံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့အဖိုးရဲ့ဓာတ္ပံုကရယ္ရတယ္။ကာကီေရာင္ရွပ္လက္တိုကာကီေရာင္ေဘာင္းဘီတိုသားေရခါးပတ္နဲ႔။ေျခေထာက္မွာကလဲအညိဳေရာင္သကၠလပ္ပတ္ၾကီးနဲ႔အက်အနပါ။ဖိနပ္ကလဲအခု ေခတ္စစ္သားေတြစီးရတာမ်ိဳးလို အစိုးရေျခ နင္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေဘာင္းဘီတိုကထိုး ကြင္းေတြကိုလံုေအာင္မဖံုးႏိုင္ထားႏိုင္တဲ့အျပင္ ေခါင္းေပၚမွာကလဲဦးထုပ္မေဆာင္း ထားဘူး။ ‘ေရာင္’နဲ႕ဆိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ေပါင္းရတဲ့ ပန္းေရာင္ပိုးပု၀ါေခါင္းေပါင္း နဲ႔။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔အဖိုးကို ေပါ့ေသး ေသးမထင္နဲ႔။အစိုးရကခ်ီးျမွင့္ထားတဲ့ နာ မည္ေကာင္းလက္မွတ္ နဲ႔ လက္ကိုင္ဒင္မွာ နာမည္ေရးထိုးထားတဲ့၄၅ဗို႔ ေျခာက္လံုးျပဴး တလက္လဲရွိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္အ လိုေတာ္ရိကလက္ေထာက္ခ်လိုက္လို႔လဲ မသိဘူး။ဂ်ပန္ေခတ္ေရာက္လာလို႔မၾကာ ခင္မွာပဲ ဗမာလူမ်ိဳးစကားျပန္နဲ႔ပါလာတဲ့ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္တေကာင္က လက္နက္အပ္ ပါဆုိလို႔…ေျမၾကီးထဲျမဳပ္၀ွက္ထားတာ ကိုေဖၚအပ္လိုက္ရတာပဲ။ အဖြါးကေတာ့ ေယာက္်ားနာမည္ပါတဲ့တခုတည္းေသာအေမြပစၥည္းအေနနဲ႔ တတ္ႏိုင္ရင္ ေသတပန္ သက္တဆံုးသိမ္းထားခ်င္မွာေပါ့၊မ်က္ရည္ က်ေသးတယ္။အဲသည္တုန္းကအဖိုးလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။အခုလည္းအဖိုးမရွိေတာ့၊ ေသနတ္လည္း မရွိေတာ့ေပမယ့္ အဖြါးနဲ႔ က်ဳပ္တို႔မိသားစုအားလံုး မ်က္ႏွာမငယ္ရပါ ဘူး။ အေရွ႕ေတာဆိုတာက အဖြါးရဲ့ဇာတိ ခ်က္ျမွဳပ္ေလ…။ေဆြေတြမ်ိဳးေတြဆိုတာကလက္ညိဳးထိုးမလြဲပဲဥစၥာ။ အခုလိုစစ္ ေဘးဒုကၡေရာက္ရလို႔ မင္းေျပာင္းမင္းလြဲ ျဖစ္လို႔သာျမိဳ႕ေပၚကအထည္ၾကီးကိုဖ်က္ ျပီးေခတၱယာယီဇာတိရပ္ရြာမွာ ျပန္လာခိုလံႈ တာကို… ဘယ္အေဆြအမ်ိဳးကမသိုင္း၀ိုင္း မပံ့ပိုး မကူညီ မျဖည့္စြမ္းပဲေနပါ့မလဲ။ျပီး ေတာ့လဲျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့ဘြယ္…အဲ သည္ေခတ္တုန္းက လယ္ပိုင္ရွင္ဆိုတာသူ ရင္းဌားသားခ်င္းလယ္သမားေတြရဲ့အျမင္မွာက ေက်းဇူးရွင္ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ယူဆ ထားတတ္ၾကတာမဟုတ္လား။ ဆိုေတာ့ကာ အဖြားဇာတိပုသိမ္ၾကီးအပါ အ၀င္ဇီးခ်ိဳကုန္း၊ သစ္ခ်ိဳကုန္း၊ေညာင္ပင္ သာ၊ ေခ်ာင္းပန္း၊ ႏွမ္းၾကဲ အစရွိတဲ့ရြာအား လံုးက သူတို႔ရြာမွာလာေနၾကဖို႔ အလုအ ယက္ေနရာေတြေပးဖိတ္ေခၚၾကိဳဆိုၾကတာေပါ့၊ရြာစံုကလွည္း၁၆စီးနဲ႔ ညေမွာင္ခိုက္မွာ ျမိဳ႕ကအိမ္ရွိပစၥည္းေတြ တိုက္လာၾကေတာ့ တခ်ိဳ႕က သူတို႔ရြာမွာလာေနေစခ်င္တဲ့ဆႏၵ နဲ႔ မေျပာမဆို ကိုယ့္ရြာကိုယ္ေမာင္းသြား လိုက္ၾကတာ လူေတြလဲကဲြ၊ ပစၥည္းေတြလဲ ျပန္႔ကုန္။ ေနာက္တေန႔ မိုးလင္းမွမနည္း လိုက္ျပန္စုယူရတယ္။ အဖြားကေတာ့သူ႕ ဇာတိရြာ ပုသိမ္ၾကီးက အိမ္ေျခလဲမ်ား စစ္ေျပး သူစိမ္းေတြကလဲမ်ားလို႔ၾကပ္ေန ျပီး၊ ျမိဳ႕နဲ႔လဲေမာ္ေတာ္ကားလမ္းေပါက္ေနတဲ့အတြက္ ေၾကာက္သတဲ့။ဒါေပမယ့္ပုသိမ္ ၾကီးနဲ႔လဲတတိုင္ေလာက္ပဲေ၀း၊နည္းနည္းအတြင္းဘက္က်ျပီး၊ ရြာနံေဘးမွာလဲဆယ့္ ႏွစ္ရာသီေရမျပတ္တဲ့ ဆည္ေျမာင္းေခ်ာင္း ကေလးရွိတဲ့ဇီးခ်ိဳကုန္းရြာကိုေရြးလိုက္ တယ္။ဘာမွမဟုတ္ဘူး။မသိရင္ခက္မယ္။ဇီးခ်ိဳကုန္း ရြာသူၾကီး ဦးေမာင္ခ်ိဳဆိုတာ ကသူ႔ႏိုင္ဖက္။ သူ႔ကိုသာဆိုရင္ျပားျပား ေမွာက္ေၾကာက္ရတဲ့ ငယ္ေၾကာက္။ ျပီး ဇီးခ်ိဳကုန္းမွာအခ်မ္းသာဆံုးလယ္ပိုင္ရွင္ ၾကီးေတြျဖစ္ေနၾကတဲ့ အဖြါးေဒၚမမတို႔ ဘ ၾကီးဦးစံပင္တို႔ဆိုတာကလဲ အဖြါးရဲ့ ငယ္ ေပါင္း၊ၾကာနီကန္ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းမွာစာအံဖက္ေတြလို႔ေျပာတယ္။ျပီးေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ျဖစ္ခ်င္ေတာ့၊အဲသည္ႏွစ္ ေယာက္ေနၾကတာကလဲရြာ့ေတာင္ဖ်ားမွာ ျခံစည္းရိုးခ်င္းကပ္ရက္ဘာခဲယဥ္းေတာ့သလဲ။ႏွစ္ျခံခြျပီးေျမလြတ္ႏွစ္ဧကေလာက္ရ ေအာင္ စည္းရိုးဖ်က္ ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္း လိုက္ၾကတယ္။ ျပီး ေလာင္းရိပ္လြတ္တဲ့ ကြက္လပ္အလယ္မွာေျခာက္ပင္သံုးခန္း သက္ငယ္မိုး၀ါးထရံကာ၀ါးပိုးၾကမ္းခင္းတဲ့တန္းလ်ားရွည္ၾကီးထိုးတာပဲ။ဗမာ့ေတာရြာဓေလ့သတင္းေမးလာသမွ်လက္ေပါင္းစံုအင္အားနဲ႔၀ိုင္း၀န္းေဆာက္လုပ္လိုက္ၾကတာေန႔ခ်င္းျပီး အိမ္ယာေပါ့။ ခုိင္မွခိုင္ခန္႔ မွခန္႔။ အဲ…စစ္အတြင္းမွာ အလိုအပ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ဗုံးခိုက်င္းကိုေတာ့ ျမိဳ႕နဲ႔လဲေ၀းျပီး ေလ ယာဥ္ပ်ံမဲမဲၾကီးေတြလဲ ေခါင္းေပၚအ၀ဲက်ဲ လာျပီဆိုျပီး၊ေန႔ေရႊ႔ညေရႊ႔နဲ႔ေတာ္ေတာ္နဲ႔မတူးခိုင္းဘူး။တူးျပန္ေတာ့လဲတဲၾကီးရဲ့မ်က္ႏွာစာခပ္လွမ္းလွမ္းက ေန႔ခင္းဘက္ခ်က္ ျပဳတ္စားေသာက္ၾကရာခန္းမေဆာင္လို႔ဆိုရမယ့္မန္က်ည္းပင္အုပ္အရိပ္ေအာက္မွာတေထာင္သာသာေလာက္ပဲ နက္တဲ့က်င္းတိမ္ ကေလးပဲကေရာ္ကမယ္တူးတယ္။က်င္းကလူဆင္းထိုင္ရင္ေခါင္းေျမျပင္ေပၚမွာ ေလ။ခက္တာကသည့္ထက္နက္ေအာင္တထြာတမိုက္ထပ္တူးလိုက္မယ္ဆိုရင္ကိုပဲ ေရထြက္လာေတာ့တယ္တဲ့။သည္ေတာ့ ေအာက္မႏိႈက္နဲ႔။က်င္းပတ္ပတ္လည္မွာ ေတာင္ဆုပ္ေလာက္တိုင္ေတြအျပည့္စိုက္။ ျပီး အျပင္ဘက္ကေန ထန္းလံုးေတြဆင့္ ကာ။အမိုးလဲထန္းလံုးထက္ျခမ္းခဲြေတြ နဲ႔အျခင္ပစ္။ ျပီးအေပၚကမွလွည္းၾကမ္း ခင္း ေတြနဲ႔တထပ္၊ ၀ါးေၾကာဖ်ာၾကမ္းေတြ နဲ႔တထပ္၊ ႏွစ္ထပ္ထပ္ခင္းသည့္အေပၚကမွ ေျမေတြဖို႔။က်င္းပတ္ပတ္လည္လဲေျမဆိုင္ခဲေတြနဲ႔ရံ၊ တေန႔တခါ ေျမသိပ္ေအာင္ေရ ဖ်န္းေပး။အဲဒါပဲ။ခုေနက်င္းထဲ၀င္ထိုင္ရင္ေခါင္းေတာ့ေကာင္းေကာင္း လြတ္ပါတယ္။ သာမန္ၾကည့္လိုက္လို႔ကေတာ့ထန္းပင္ျမစ္စိုက္ေရာင္းဖို႔ေျမဖို႔ထားတာေအာက္ေမ့ရ မယ္။သိတယ္ေနာ္…။ထန္းပင္ျမစ္ဆိုတာ ေျြကက်တဲ့ ထန္းသီးမွည့္ေတြထဲကထန္းသီး ေစ့ေတြကို ဖို႔ေျမပြေပၚမွာေမွာက္စိုက္ တာေပါ့။ေျမထပ္ဖံုးစရာမလိုဘူး။ဒါေပ မယ့္စိုက္ခါစမွာေတာ့မိုးတျပိဳက္ႏွစ္ျပိဳက္ ၾကိဳက္တတ္တယ္။ျပီးတမိုးတြင္းလံုးပစ္ ထားလိုက္ရံုပဲ။အဲ…ေဆာင္းတြင္းေရာက္ ျပီဆိုေတာ့မွဖို႔ေျမေတာင္ပို႔ကိုေဘးကေနတေျဖးေျဖးခ်င္းဖဲ့ျပီးလိုသေလာက္ျဖိဳယူရံုပဲ။မွတ္မိၾကပါတယ္ေနာ္။ေဆာင္းခ်မ္းခိုက္မွာ မီးဖိုေဘးက မီးလံႈၾကရင္း ဖုတ္စားၾကတာ ေလ။ ဆီကေလးဆားကေလးနဲ႔တို႔စားရင္ အရသာရွိမွရွိ။အဲ…ၾကံဳၾကိဳက္ခ်င္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ဖို႔ေျမေတာင္ပို႔ ဗံုးခိုက်င္းလဲတူး ျပီးပါေလေရာ။မိုးကလဲအံု႔မိႈင္းထစ္ခ်ဳန္း ရြာခ်ပါေလေရာ။ရယ္ရတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ဗုံးခိုက်င္းလဲ အသူရာသၾကားမင္းရဲ့ စစ္တ လင္းမွာ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းငါးေမြးကန္ျဖစ္ သြားပါေလေရာ။က်င္းရဲ့ေအာက္ေျခေျမကသဲေက်ာက္စရစ္ဆိုေတာ့အေပၚကဖံုးထားတဲ့ထန္းလံုးေတြရဲ့ဖိအားေၾကာင့္က်င္းနံရံေတြပါအိက်ျပီးျပိဳေတာ့တာေပါ့။လံုး၀သံုးမရေတာ့ဘူး။ဒါေပမယ့္ေတာ္ေသးရဲ့။သိတယ္ေနာ္…။ မႏၱေလးဆိုတာ မိုးေခါင္ေရရွားရပ္ကိုး။ ပူတယ္ေလ၊ဆယ္ေနကဲက်ဲက်ဲေတာက္ပူ ေတာ့တာေပါ့။တပတ္ဆယ္ရက္နဲ႔ေျခာက္သြားေတာ့ျပန္ျပင္တူးျပီးပိုခိုင္ခိုင္ေတာင့္ ေတာင့္ေဆာက္ၾကတာေပါ့။ျမတ္စြာဘုရား တန္ခိုးေတာ္နဲ႔သမၼာေဒ၀နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြကသတိေပးတာလို႔ပဲေအာက္ေမ့ၾကပါတယ္။အဲသည္လိုပိုအခိုင္အခန္႔လုပ္လိုက္လို႔သာေပါ့။မဟုတ္ရင္ေသကုန္ျပီ။ ဘယ့္ႏွယ္ မႏၱေလးကို ျပန္သိမ္းေတာ့ျမိဳ႕ ကို ေျမာက္ဘက္ကေန ဂဏန္းလက္မပံုစံနဲ႔ပတ္ညွပ္ျပီး၀င္တာထင္ပါရဲ့။ အဂၤလိပ္ ေတြလား အေမရိကန္ေတြလားမသိ။ က်ဳပ္ တို႔ အေရွ႕ေတာတေလွ်ာက္လံုးကိုလဲ အ ေျမာက္ၾကီးေတြနဲ႔သခင္မေတာင္ဘက္က ေလးငါးနာရီေလာက္လွမ္းထုလိုက္တာရ စရာကိုမရွိဘူး။က်ဳပ္တို႔ရြာေတြ၀န္းက်င္မွာဂ်ပန္ျဖင့္တေကာင္မွမရွိပဲနဲ႔၊လက္နက္ ၾကီး အင္အားမတန္တဆသံုးျပီး ျဖိဳ႕ခြင္း ေမာင္းထုတ္လိုက္တာ ေျပာပါတယ္။ရြာစဥ္ တေလွ်ာက္မွာေျမာက္ပိုင္းက်တဲ့ဆင္ရြာ ၾကီးတို႔ေညာင္ပင္သာတို႔က်ဳပ္တို႔ဇီးခ်ိဳကုန္းတို႔ဆိုတာဆိဆိညက္ညက္ေက်ေပါ့။ က်ဳပ္ တို႔တဲအိမ္ၾကီးလဲ အေျမွာက္က်ည္ဆံဗုံးေတြ မွန္ထားလိုက္တာပြစိတက္။ အိမ္တိုင္တ တိုင္မွာလဲထင္းခဲြဓါးမေလာက္ရွိတဲ့ ဗုံးဆံ ၾကီးတဆံကစိုက္ရက္။ဗုံးခိုက်င္းေပၚမွာကလဲျပတ္သတ္က်လာတဲ့သစ္ကိုင္းေတြသစ္ခက္ေတြဆိုတာထင္းလွည္းတိုက္လာရပ္ ထားသလိုပဲ။ အဲ…က်ဳပ္တို႕လူေတြအားလံုးလဲတညေန နဲ႔တညဦးလံုး ဘယ္ေခါင္းေဖၚရဲၾကပါ့မလဲ။ သမၺဳေဒၶေတြ အျမီးအေမာက္မတည့္ တ ေယာက္တေပါက္ရြတ္ၾကျပီးတုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ရဲၾကဘူးေပါ့။နားေတြလဲအူ၊ေဇာေခြ်း ေတြလဲျပန္၊ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားေအးၾကလို႔ ေပါ့။ေခါင္းထဲကိုယ္ထဲမလဲဖုတ္သဲေတြအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ေပါ့။ ေရငတ္ေပမယ့္ ေရကို ဘယ္သူကထြက္ယူရဲပါ့မလဲ။ အဲညမိုးခ်ဳပ္ ေတာ့မွအေျမာက္သံေတြစဲသြားျပီးစက္ေသ နတ္သံေတြ ေသနတ္သံေတ ြၾကားရတယ္။ဘယ္သူေတြကဘယ္သူေတြကိုပစ္ေနမွန္း လဲမသိ။ဘယ္လႈပ္ရဲပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ က်င္း၀မွာ လူမဲမဲၾကီးႏွစ္ေကာင္လာရပ္ျပီး ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ အကုန္အျပင္ထြက္ခိုင္း တယ္။က်ဳပ္တို႔တေတြဆိုတာေမးခိုက္ခိုက္ ရိုက္ရက္၊ လက္အုပ္ကေလးေတြခ်ီေမ်ာက္ ေတြလို ထြက္ၾကရတာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔မိသား စုက အဂၤလိပ္လိုေျပာႏိုင္ေတာ့ သူတို႔အ ေတာ္ သေဘာက်သြားတယ္။ ဘာမွမဟုတ္ ဘူး။ ဂ်ပန္သတင္းေမးတာေပါ့။ သည္ရြာ တ၀ိုက္မွာ ဂ်ပန္တေယာက္မွမရွိပါဘူးေျပာ ေတာ့မွျပန္ထြက္သြားၾကတယ္။ အဲသည္ ေတာ့မွပဲ က်ဳပ္တို႔အားလံုးလဲ သက္ျပင္းခ် ႏိုင္ၾကေတာ့တယ္။ အဲသည္ေတာ့မွေရငတ္ မွန္းဆာမွန္းသိၾကေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ထမင္းမရွိ၊ဟင္းလဲမရွိေတာ့ဘူး။ထမင္း အိုးၾကီးကလည္း စေလာင္းဖံုးလြင့္သြားျပီး ဖံုေတြ အမိႈက္ေတြ နန္းခ်င္းဖံုးလို႔။မန္ က်ည္းပင္မွာကပ္စင္ရိုက္ျပီး တင္ထားတဲ့ ေသာက္ေရအိုးႏွစ္လံုးကလဲက်ကဲြလို႔။သံပန္းကန္ျပားအဖံုးနဲ႔ အုန္းသီးဆံေရမႈတ္ ေတြကိုေတာ့လိုက္ရွာေကာက္ယူရတယ္။ေတာ္ေသးရဲ့။ေသာက္ေရထည့္ေလွာင္ထား တဲ့ စဥ့္အိုးကေျမၾကီးထဲ အထိုင္ျမဳပ္ ထား တဲ့အတြက္မကဲြလို႔။အင္ဒံုအဖံုးကိုလွပ္ျပီး၊ ေရမႈတ္နဲ႔ခပ္ေသာက္လို႔ ရၾကတယ္၊ထမင္း ကေတာ့ မစားၾကရပါဘူး။ ထပ္ခ်က္ရ ေအာင္ညၾကီးမင္းၾကီးမီးလဲမေမႊးရဲပါဘူး။ အမယ္…ၾကက္ေတြကေတာ့မေသဘူးဟဲ့။ဘယ္သြားပုန္းေနခဲ့ၾကတယ္မသိဘူး။လူသံ ေတြၾကားေတာ့သူတို႔အသံေတြလဲျပန္ၾကားလာရတယ္။လူေတြလဲခုမွဖံုေတြသဲေတြေခြ်း ေစးေတြနဲ႔ညစ္ပတ္ေပေရေနမွန္းသိျပီး၊ေရခ်ိဳးခ်င္စိတ္ေတြေပၚလာၾကတယ္။ဒါေပ မယ့္ ခ်ိဳးစရာေရ ဘယ္မွာရွိမွာလဲ။ ထံုးစံအ တိုင္းခါတိုင္းလို ရြာ႕ျပင္ထြက္ျပီးေခ်ာင္းထဲ ခုန္ခ် ေရခ်ိဳးရေအာင္ကဘယ္ထြက္ရဲပါ့မလဲ၊က်ဳပ္တို႔ကေလးေတြဆိုတာ နားအူလဲမ ေပ်ာက္၊ အေၾကာက္လဲ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မ ေျပေတာ့၊အေမေတြအနားကပ္လို႔။ ေအး ေလ…ဘာပဲေျပာေျပာ စစ္ေၾကာင္းက်လို႔ရြာေတြအိမ္ေတြသာညက္ညက္ေၾကေပမယ့္ မီးလဲမေလာင္၊လူလဲအထိအခိုက္အေသအေပ်ာက္လံုး၀မရွိပါဘူး။တခုေတာ့ရွိတယ္။ႏြားေတာ့ေလးေကာင္ေတာင္အေျမာက္ဆံ မွန္ျပီးေသတယ္။ေနာက္တေန႔တရြာလံုးအမဲသားေပၚေတာ့တာေပါ့။ ဆိုေတာ့ကာ…အခုမွဆရာၾကင့္တန္ဖိုး ကိုသိၾကရေတာ့တယ္။ ဆရာၾကင္ က ေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။သြားျပီပဲ။ဒါေပမယ့္ သည္အေရွ႕ေတာဘက္ေျပာင္း ေျပးခိုလံႈ ၾကမယ္ ဆိုတုန္းက၊ ေမေမၾကီးၾကီးကတဆင့္ဆရာၾကင္ကတြက္ခ်က္ျပီးသတိေပး တယ္။ျမိဳ႕ရဲ့ အေရွ႕ေျမာက္အရပ္ တနဂၤေႏြ ေတာင့္က နဂါးလွည့္ မသင့္ဘူးတဲ့။ မ ေျပာင္းေကာင္းဘူးတဲ့။ ဒုကၡေတြ႔ႏိုင္တယ္ ေျပာသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာၾကင့္စကား ကို ဘယ္သူကမွအယံုအၾကည္မရွိၾကဘူး။ေတာကို သူမလိုက္လာခ်င္လို႔၊ေမေမၾကီး ၾကီးတို႔ သားအမိကိုပစ္သြားခ်င္လို႔၊ သူ႔ ဇာတိ ေျမလတ္ျမိဳ႕ကေလးကိုသူျပန္ေျပး ခ်င္လို႔ သက္သက္မဲ့ရမယ္ရွာကပ်က္ယပ်က္ လုပ္ တာလို႔ပဲထင္ခဲ့ၾကတယ္၊အဖြါးကေတာ့လူ ၾကီးမိဘတေယာက္ေနနဲ႔နားလည္ခြင့္လႊတ္လိုက္တယ္။ စစ္အတြင္း ဘယ္သူမွအလုပ္ မရွိၾက၊၀င္ေငြမရွိၾကဘူးမဟုတ္လား။ အဲ ေတာ့ အားနာတာလဲပါ၊ ရွက္တာလဲပါ ေကာင္းပါမယ္ေပါ့။ျပီးၾကီးေကာင့္ၾကီးမား နဲ႔ေယာကၡမထမီနားလဲ ခိုမစားခ်င္ဘူးထင္ ပါရဲ့ေပါ့။၀င္မပါဘူး၊လက္ပိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ေနာ့…သားမက္နဲ႔ေယာကၡမ ရဲ့ အသက္ခ်င္းကလဲ ဆယ္ႏွစ္သာသာ ေလာက္ပဲကြာတာကို။က်ဳပ္တို႔ေမေမၾကီး ၾကီးကလဲတသက္လံုးမခဲြဖူးတဲ့အေမကိုပစ္ ျပီး၊ လင့္မယားၾကီးရွိရာအရပ္ကို ဘယ္ လိုက္ပါ့မလဲ။ ဆိုေတာ့ကာ…ကဲြၾကေလသတည္းေပါ့။အိမ္မၾကီးရဲ့ဘယ္ေတာင္ပံကအိမ္ေထာင္ ေရးကံဇာတာညံ့တယ္လို႔ပဲေျပာရေတာ့မွာ ေပါ့။ညာေတာင္ပံေတာင္ညာစံေဒ၀ီေတြရဲ့ သားမက္ေတြကေတာ့မဆိုးပါဘူး။အနည္း ဆံုး ထင္းခဲြေရခတ္ ဟင္းရွာသီးႏွံစိုက္ေပါ့။ ရြာဦးေက်ာင္း အ၀ီစိတြင္းကေသာက္ေရ သံုးေရကိုေန႔စဥ္ဆယ္ထမ္းဆယ္ေခါက္ ေလာက္ ခပ္ရတယ္ဆိုတကလဲ လြယ္ တာမွတ္လို႔။ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္းနဲ႔က တျပခဲြ ေလာက္ေ၀းတာတေယာက္တေခါက္အ လွည့္နဲ႔ထမ္းၾကရတာ။ တြင္းကလဲ ဘယ္ ေလာက္နက္သလဲဆိုရင္ေရကိုငံု႔ၾကည့္လို႔မ ျမင္ရဘူး။ျပီးေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြလဲခပ္ ခြင့္ငင္ခြင့္တြင္းေဘာင္ရပ္ခြင့္မရွိဘူး။က်ဳပ္ တို႔ အေမေတြအုပ္စုကေတာ့၊ ခ်က္ျပဳတ္ ေလွ်ာ္ဖြပ္တာ၀န္ေတြအျပင္တတ္တဲ့ပညာမေနသာဆိုသလို ပါလာသမွ် သိုးေမႊးထည္ ေတြကို ျပန္ေျဖျပန္လံုးျပီး ၀ါးသီတံဇာထိုး အပ္ေတြနဲ႔ အကၤ်ီေတြ ျခံဳေစာင္ေတြဦးထုပ္ ေတြျပန္ထိုးေရာင္းၾကေပါ့။ ဒါေပမယ့္စစ္အတြင္းမွာဘယ္ကသိုးေမႊးခ်ည္ခင္အသစ္ ၀ယ္လို႔ ရမွာလဲ။ ကုန္ေတာ့အလုပ္ျပဳတ္ ေပါ့။ျပႆနာကဆန္ဆီဆာစသည့္အေျခ ခံစားကုန္ကမပူရပါဘူး၊ဦးေလးေက်ာက္ (ပဲြစား)ကၾကက္ေတြေမြးထားလို႔ၾကက္ဥ လဲအလွ်ံပယ္စားရပါတယ္။ဒါေပမယ့္စစ္ဒဏ္အေျမာက္က်ည္ဒဏ္ကတခ်ီတည္းနဲ႔ ေသလုေမ်ာပါးခံလုိက္ၾကရေတာ့၊ေနာက္တၾကိမ္ေၾကာ့လာရင္ဘယ္ႏွယ္လုပ္ၾကပါ့မလဲေပါ့။ လူၾကီးေတြ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္တိုင္ ပင္ၾကတယ္။ခုေနရတာကမနက္မိုးလင္းလို႔အိပ္ရာကႏိုးတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ ကိုယ့္ ေခါင္းကိုယ္ဘီးစမ္းသလိုျပန္စမ္းၾကည့္ေနရတဲ့ဘ၀တဲ့။ေခါင္းနဲ႔ကိုယ္တဆက္တည္းအိုးစားမကဲြေသးပါလားဆိုတာေသခ်ာမွအသက္တရက္ေတာ့ရွည္ျပန္ပဟဆိုျပီးသက္ ျပင္းခ်လို႔ရသတဲ့။ ျပီးေတာ့လဲဦးေလးေက်ာက္ကအၾကံျပဳ တယ္။ မႏၱေလးတျမိဳ႕လံုးကလူေတြ အ ေနာက္ဖက္ကမ္းစစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးေျပး၊ ဘုရားရိပ္ ေက်ာင္းရိပ္ ခိုလံႈၾကတာမ်ား တယ္၊ခုဆိုရင္စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးကေခ်ာင္ေတြမွာျမိဳ႕လိုစည္ကားေနျပီဆိုပဲ။ဘုန္းၾကီးတပါးဆီကသူသတင္းၾကားလာသတဲ့။စစ္ ကိုင္းေတာင္ရိုး ေအာက္ဖက္က ‘သရက္ပင္ ဆိပ္’တို႔အထက္ဖက္က’၀ါးခ်က္’တုိ႔ဆို ရင္ ေဈးဆိုင္တန္းေတြနဲ႔ျဖစ္ေနျပီတဲ့။ ျပီး ေအာက္ေျပေအာက္ရြာက ရြက္လႊင့္ဆန္ တက္လာၾကတဲ့ ပိန္းေကာမၾကီးေတြနဲ႔ ေအာက္ကုန္ငေျခာက္ငျခမ္းေတြလဲေရာက္လာ၊အၾကီးအက်ယ္ေဈးကြက္ၾကီးျဖစ္ေနတယ္ဆိုပဲ။သူ႔အေနနဲ႔အမ်ားၾကီးအလုပ္လုပ္လို႔ရႏိုင္တယ္ေျပာတယ္။ ဆိုေတာ့ကာ…သူကစစ္ကိုင္းေတာင္ရိုး ေျပာင္းၾကဖို႔စည္းရံုးမဲဆြယ္တယ္။ ရာနဲ႔ခ်ီ ရွိတဲ့ေခ်ာင္ေတြမွာ ေထာင္နဲ႔ခ်ီရွိတဲ့ေက်ာင္း ကန္ဇရပ္ေတြဓမၼာရံုေတြလည္းေပါပါတယ္ေပါ့။ပထမဆံုးသူကိုယ္တိုင္ကူးစံုစမ္း ေလ့လာစံုစမ္းလိုက္မယ္ေပါ့။ အဆင္ေျပရင္ေျပာင္းေနၾကဖို႔တခါတည္းစီစဥ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့မယ္ေပါ့။ သည္အခ်ိန္မွာ ဘိုေမေမ့ ေယာက္်ား ေလးေလးဘိုကလဲအညံ့မခံပဲအၾကံတခုထပ္တင္တယ္။အခုအဂၤလိပ္လဲ ျပန္၀င္လာျပီ၊ မၾကာခင္ တျပည္လံုးျပန္ သိမ္းျပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားကျပန္စရင္ ေက်ာင္းေတြလဲ မလြဲမေသြျပန္ဖြင့္မွာပဲ ေပါ့။ သည္ေတာ့ေခ်ာင္တေခ်ာင္ကဓမၼာ ရံုၾကီးတခုခုမွာ ဆရာေတာ္ေတြရဲ့အကူအ ညီနဲ႔ က်ဳပ္တို႔မိသားစုအပါအ၀င္ေက်ာင္း တေက်ာင္း ၾကိဳတင္ဖြင့္ႏွင့္သင္ျပေနရင္မ ေကာင္းဘူးလားေပါ့။ ေတာင္ရိုးကဘုန္း ေတာ္ၾကီးေတြ သီလရွင္ဆရာေလးေတြ ကို ေက်ာင္းသံုးပရိေဘာဂေတြ အလႉခံ မယ္ေပါ့။ ေနာင္အခါ အစိုးရ အသိအမွတ္ ျပဳေက်ာင္းလဲ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ေပါ့။ ေလးေလးဘိုေျပာသလို က်ဳပ္တို႔ကေလး ေတြ စာနဲ႔ေ၀း ပညာေရးေနာက္က်ခဲ့ရတာ ေလးႏွစ္ရွိျပီေလ။ လူေကာင္ေတြသာ ၾကီးလာ၊ အတန္းေတြကငယ္၊အတတ္ေတြ က ေနာက္က်နဲ႔ အေတာ္ၾကိဳးစားလုပ္ယူ ၾကရမွာဆိုတာ မွန္တယ္။တေယာက္ကလက္ငင္းစား၀တ္ေနေရးေျပလည္ဖို႔ရည္ရြယ္တယ္။တေယာက္ကအနာဂတ္အ တြက္ပါရည္ရြယ္တယ္။ အမွန္ကေတာ့ အ ဖြါးရဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုပါပဲ။အဖြါးကအား လံုးရဲ့အေမ၊အိမ္ေထာင္ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ပဲ။ျပႆနာကသည္အေရွ႕ေတာမွာဆက္ ပုန္းေရွာင္ေနလို႔က ဘာအာမခံခ်က္မွ မရွိ ဘူး။ ဆိုေတာ့ကာ…သားမက္ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အဆိုကို အဖြါးက ေခါင္းညိတ္လိုက္ပါ တယ္။သြားၾက…ျမန္ျမန္လဲျပန္လာၾက…မွာျပီး လမ္းစရိတ္ေတြပါ ထုတ္ေပးလိုက္ တယ္။ ဂ်ပန္ေငြစကၠဴ အစိမ္းေရာင္တ ေရာင္တည္း’ေထာင္မလဲသဲေကာ္ရ’ေတြ ေပါ့။ျပီး သူပဥၨင္းခံေပးခဲ့တဲ့ ဘုန္းၾကီးဦး ေကာသလႅရဲ့ ေဗါဓိေခ်ာင္မွာ အက်ိဳးအ ေၾကာင္းေျပာျပေလွ်ာက္ထားျပီး တည္းခို အကူအညီေတာင္းဖို႔ပါ စာေရးေပးလိုက္ တယ္။ဘာအခက္အခဲေတြ႔စရာရွိသလဲ။တပတ္မၾကာခင္ေခ်ာေခ်ာေမာေမာျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။မျမင္ရတာၾကာလို႔မမွတ္မိ ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတဲ့အဖြါးရဲ့ အႏွစ္သက္ဆံုး ငသိုင္းျခမ္းေျခာက္ၾကီးေတြလဲဂ်ံဳထည့္တဲ့ပိတ္ျဖဴအိတ္နဲ႔တအိတ္ပါလာတယ္။ ျပီးသ ရက္ပင္ဆိပ္နဲ႔သိပ္မေ၀းတဲ့ေခ်ာင္အတြင္းလမ္းျမင္းလွည္းဂိတ္အထက္နားကေမာကၡသီ၀ံေခ်ာင္ရြာေနမယ္ဆိုရင္ေနဖို႔သီလရွင္ဇရပ္ေအာက္ထပ္ၾကီးတထပ္လံုးလဲပါးစပ္စရံသပ္ခဲ့တယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဆိုေတာ့ကာ…ဇာတ္လမ္းကိုတၾကိမ္ ေျမေၾကာရံႈ႔လိုက္ၾကအံုးစို႔ရဲ့။ဆိုင္းမဆင့္ ဗံု မဆင့္ဆိုသလို ေဆြကုန္မ်ိဳးကုန္ႏႈတ္ဆက္ မေနၾကေတာ့ပဲအစုတ္ပလုပ္ စုေပါင္းထုတ္ ခပ္ကုပ္ကုပ္ ေျပာင္းလာခဲ့ၾကတယ္။သိ တယ္ေနာ္။လွည္း၁၆စီးတိုက္ပစၥည္းနဲ႔လူတက်ိပ္တေယာက္ဆိုတဲ့၀န္နည္းနည္းမွမ ဟုတ္ပဲ။ျပီးေတာ့ဧရာ၀တီျမစ္ကိုျဖတ္ကူးရတာက’ငွက္’ကေလးေတြနဲ႔ပဲကူး ရတာေလ။သည္အထဲ သံေယာဇဥ္ကမျဖတ္ ႏိုင္ေတာ့၊ လူေတြနဲ႔ယဥ္ပါးေနတဲ့လူေတြရဲ့ ထမင္း၀ိုင္းမွာ အတင္း၀င္ႏိႈက္စားတတ္တဲ့ ဦးေလးေက်ာက္ရဲ့ ေရႊဒဂၤါး ဘိလပ္ၾကက္ ၾကီးဆယ္ေကာင္ကလဲ ပါေသးတယ္။ငွား လို႔ရသမွ် ငွက္ေတြနဲ႔ ပိုက္က်ံဳးဆိပ္ျမစ္ညာ ကကူးတာ တေနကုန္နဲ႔မျပီးဘူး။ ေတာ္သ လင္းဧရာ၀တီကလဲက်ယ္မွက်ယ္ကို။ ဦး ပဥၨင္းေတြလဲမေနရ၊ဆရာေလးေတြလဲတ ေယာက္တလက္ေပါ့။ေအး…ေနာက္ဆံုး ေတာ့ေမကၡသီ၀ံမွာဆရာေလးေဒၚဓေမၼသီရဲ့ေက်းဇူးနဲ႔အေျခက်ၾကေရာဆိုပါေတာ့။အဲ အဆင္ေျပခ်င္ေတာ့ သရက္ပင္ဆိပ္ကအ တက္မွာပါပဲ။က်ဳပ္တို႔ေမာကၡသီ၀ံေခ်ာင္ရဲ့ ေတာင္ဘက္မွာ သံဃာေတာ္ေတြသာ သီ တင္းသံုးတဲ့ေခမာသကေခ်ာင္ဆိုတဲ့ ဧရာမ ႏွစ္ထပ္ေခ်ာင္ၾကီး တေခ်ာင္ရွိတယ္။ ေတာင္ကမ္းပါးယံေစာင္းမွာေဆာက္ထား တာဆိုေတာ့ေျမျပင္နဲ႔အညီထပ္မွာသံဃာေဆာင္ေတြနဲ႔ဆြမ္းစားေဆာင္စသည္ေပါ့။ေတာင္ေပၚထပ္မွာကေတာ့ သိမ္တို႔ ပိဋ ကတ္ တိုက္တို႔ကမၼဌာန္းေဆာင္တို႔ေပါ့။အဲတရားနာပရိသတ္ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ဆံ့ တဲ့၊ သို႔မဟုတ္သံဃာအပါးငါးရာေလာက္ စာေျဖႏိုင္တဲ့ မွန္စီေရႊခ်ဓမၼာရံုၾကီးလဲရွိ တယ္။ မေလွ်ာက္ရပါဘူး။ ကေလးသူငယ ္ေတြရဲ့ပညာသင္ၾကားေရးအတြက္ေနရာအခက္အခဲေတြ႔ေနၾကတယ္သတင္းၾကား ေတာ့ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးဦးဥာေဏာဘာ သာဘိ၀ံသကက်ဳပ္တို႔ ေလးေလးဘိုနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးေဟာင္းဦးမင္းဟန္ကိုတေန႔ေခၚေတြ႔ျပီးဓမၼာရံုၾကီးမွာယာယီ ေက်ာင္းဖြင့္ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ ဆိုေတာ့ကာ…သီတင္းကြ်တ္လထံုးစံ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြလြန္ေတာ့က်ဳပ္တို႔တေတြေက်ာင္းသားျဖစ္ၾကေပါ့။ေက်ာင္းၾကီးကခန္႔မွန္းေျပာရရင္ၾကက္ေတာင္ရိုက္ကြင္းေျခာက္ကြင္းသာေလာက္ကိုက်ယ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္အခန္းဖဲြ႕ကာထားတာမရွိ၊ခန္းမက်ယ္ၾကီးေပါ့။ပရိေဘာဂလဲမရွိေသးေတာ့ မွန္ၾကည့္လို႔ရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္ လက္ေနတဲ့ ကြ်န္းလွ်ာထိုးၾကမ္းျပင္ၾကီး ေပၚမွာပဲထိုင္ၾကရတာေပါ့။ေနာက္တေျဖး ေျဖးနဲ႔ေတာ့အတန္းတိုင္းအတြက္ သစ္သား ေက်ာက္သင္ပုန္းၾကီးေတြရလာပါတယ္။စစ္ၾကည့္ေတာ့ အရည္အခ်င္းအလိုက္လဲ အတန္းငါးတန္းခဲြသင္ျပပါတယ္။လံုး၀ ေက်ာင္းမေနဖူးေသးတဲ့ကေလးေတြကတတန္းသပ္သပ္ေပါ့။ က်ဳပ္မွတ္မိသ ေလာက္ေတာ့ ၁+၂+၃ကတတန္း၊၄+၅+၆ ကတတန္း၊၇နဲ႔၈ကတတန္းနဲ႔၉+၁၀က တတန္းေအာက္ေမ့တာပဲ။အဲ ေနာက္ႏွစ္လသံုးလၾကာလာေတာ့ထင္ပါရဲ့။အစတုန္းကလိုၾကမ္းေပၚမွာစာအုပ္ခ်ျပီးကုန္းေရးစရာမလိုေတာ့ပါဘူး၊တင္ေရးစရာခံုတန္းရွည္ကေလးေတြလုပ္လႉၾကတဲ့အလႉရွင္ေတြေပၚလာပါတယ္။က်ဳပ္ကေတာ့စစ္မျဖစ္ခင္ကလည္းငါးတန္း၊ ခုျပန္တတ္ေတာ့လဲငါး တန္းမွာပဲေနရပါတယ္။ က်ဳပ္အေမက ‘ေက်ာင္းဆရာမရဲ့သား စာမလိုက္ႏိုင္ရင္ သိကၡာက်မယ္’ဆိုျပီး အတန္းတက္မ ထားပါဘူး။ က်ဳပ္မွတ္မိေသးတယ္။က်ဳပ္နဲ႔အတန္း ေဖၚသိန္းေအာင္ဆိုတဲ့ေကာင္က တေန႔အဂၤ လိပ္စာရာမကိုထေမးတယ္။ာ.သ.အ.့.န.မ မိုးသားဆိုတာဘာလဲဆရာမတဲ့။တတန္း လံုးေရာ တေက်ာင္းလံုးေရာ ပဲြက်သြားပါ တယ္။အဲသည္ေကာင္ေနာင္အခါၾကီးလာ ေတာ့ ဟံသာ၀တီခရိုင္ စက္ရွင္တရားသူ ၾကီး ႀဗ.ွ.ဴ.ႀ.ွ.ွ ျဖစ္တယ္။ အဲသည္ တုန္းကအတန္းေဖၚပဲ။ၾကည္ညြန္႕ဆိုတဲ့ ေကာင္ ေနာင္အခါ စစ္ဗိုလ္ၾကီးျဖစ္ျပီး သာ သနာေရး၀န္ၾကီးဌာန၀န္ၾကီးျဖစ္တယ္။ အဲ သည္တုန္းကအတန္းေဖၚပဲအျမဲတန္းျပံဳး ခ်ိဳေနတတ္တဲ့ေမာင္စိုးဆိုတဲ့ေကာင္ေနာင္အခါကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္၊ေတာခိုျပီးေတာထဲမွာပဲကိုက္ပဲြက်သလား၊ငွက္ဖ်ားမိေသသလား မသိ၊သတင္းအစအနေပ်ာက္သြားတယ္။ က်ဳပ္မွတ္မိသမွ် ေက်ာင္းေနဘက္ေတြကို ေျပာျပတာပါ။က်န္တာေတြေတာ့ေနာင္တႏွစ္မွာစစ္ကိုင္းျမိဳ႕ထဲကိုေက်ာင္းေျပာင္း၊ က်ဳပ္တို႔လဲမႏၱေလးျပန္ေျပာင္းနဲ႔လူခ်င္းလဲကဲြကုန္ၾကရလို႔ေမ့ကုန္ပါျပီ။ ဆိုေတာ့ကာ ေျပာစရာကက်ဳပ္တို႔ေမေမ ၾကီးၾကီးအေၾကာင္းပဲက်န္ပါေတာ့တယ္။ေနာ့…က်ဳပ္တို႔မိသားစုၾကီးထဲမွာ ထူးျခား ေျပာင္းလဲေနတာကသူတေယာက္ပဲရွိတာကို။စစ္မျဖစ္ခင္တုန္းက လင္နဲ႔သားနဲ႔ အိမ္ ေထာင္ျပည့္။ လူလဲအေကာင္းျပကေတ့။ ေဟာစစ္မီးလဲျငိမ္းေရာ။ေနရပ္ေဟာင္းကိုျပန္ေျပာင္းၾကမယ္ဆိုေတာ့အနားမွာေယာက္်ားလဲမရွိေတာ့ဘူး။သူ႔ဆရာၾကင္လဲစူဠလိပ္၊တခါတည္းျပန္ေပၚမလာေတာ့ဘူး။ ေမေမၾကီးၾကီးလဲ မ်က္စိလံုး၀မျမင္ေတာ့ ဘူး။ဘယ္လိုျဖစ္သြားရတာလဲဆိုေတာ့စစ္ ကိုင္းေတာင္ရိုးက ငလ်င္ေၾကာေက်ာက္ ေတာင္မဟုတ္လား။ေအာက္ကပူတာေပါ့။သည္အထဲမ်ားေသာအားျဖင့္ဖိနပ္ကလဲမ စီးျဖစ္ေတာ့ေက်ာက္ပူမိေက်ာက္ခိုးရိုက္ တာေနမွာေပါ့။ လူတိုင္းလဲသူ႔လိုစီးလိုက္ ခြ်တ္လိုက္ေနၾကရတာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ သူ႔က်မွေရြးျဖစ္ရသလဲဆိုေတာ ့၀ဋ္နာကံနာ လို႔ပဲလူမတန္ေျပာရမလားမသိပါဘူး။သ႔ူ က်မွေျခဖ၀ါးေတြေျခဖေနာင့္ေတြကပပ္ ၾကားေတြအက္ျပီးကဲြကုန္သတဲ့ေလ။အဲဒါ ကိုအေရွ႕ေတာကလယ္သူမေကာက္စိုက္သမေတြေျခေထာက္၀ဲစားေတာ့ကုေလ့ရွိ ၾကတဲ့ဇာတ္ၾကမ္းတိုက္ေဆးျမီးတိုနဲ႔ကုသ တဲ့။ ေက်ာက္ျပင္ဖင္မွာ ေရနံေခ်းနဲ႔ဆားကို က်ိတ္ေသြးျပီး ေျခဖ၀ါးပပ္ၾကားအက္ေတြ ထဲထည့္သတဲ့။ထြန္႔ထြန္႔လူးေပါ့။ ခံရတဲ့ ေ၀ ဒနာက မ်က္ရည္ေပါက္ၾကီးငယ္ေတြက်၊ မသက္သာလွဘူး။ ဒါေပမယ့္ေပ်ာက္သ လားဆိုေတာ့၊ဟုတ္ႏိုးႏိုးငုပ္လွ်ိဳးသြားတာ ေနမွာေပါ့။လမ္းေတာ့ျပန္ေလွ်ာက္လာႏိုင္ ပါရဲ့။ဒါေပမယ့္အထက္တက္မ်က္စိလာခိုက္ျပီး၊မႈန္ရာက၀ါး…၀ါးရာကေနတ ေျဖးေျဖးနဲ႔လံုး၀ကြယ္သြားရေတာ့တာပါ ပဲ။အင္း…ကံကြက္က်ားျပီးသူ႔မွေရြးျဖစ္ရေလေတာ့၊ ေဒြးေရာ ဥပါဒ္ေရာဆိုသလို က်ဳပ္တို႔ေမေမၾကီးၾကီးလဲစိတ္ပါခပ္ေနာက္ေနာက္ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။အရင္ကဓမၼစၾကာေတြပဌာန္းေတြသာအစဥ္ရြတ္ဆို ေလ့ရွိတဲ့ကလ်ာဏယု၀ပါးစပ္…ခုေတာ့ ငယ္တုန္းကၾကည့္ဖူးထားတဲ့ဇာတ္ပဲြေတြထဲကသီခ်င္းေတြခ်ည့္သံေနသံထားနဲ႔ျပန္ဆိုေနေတာ့တာပါပဲ။က်ဳပ္အဖို႔ကေတာ့…ဒုတ္ဆဲြတဲြပို႔တဲြေခၚနဲ႔ေဆးျပင္းလိပ္မီးခဏခဏညွိေပးရက်ိဳးနပ္ပါတယ္။ ေရွးဇာတ္ သီခ်င္းေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ၾကီးအပိုင္ရထားလိုက္သလိုပါပဲ၊အရံႈးထဲကအျမတ္ေျပာပါေတာ့။ ဆိုေတာ့ကာ…ဇာတ္လမ္းကိုခ်ဳပ္ရရင္ေမေမၾကီးၾကီးလဲခုေတာ့ဘယ္ရွိပါေတာ့မလဲ။ေမေမၾကီးၾကီးမေျပာပါနဲ႔၊ က်ဳပ္အေမ့ မ်ိဳးဆက္လဲတမ်ိဳးဆက္လံုးဆံုးကုန္ၾကပါ ျပီ။က်ဳပ္တို႔ႏို႔စို႔ဖက္ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ထဲကေတာင္စိန္ေမတေယာက္ျပဳတ္ႏွင့္ျပီ။ ‘စန္းေငြ’နဲ႔က်ဳပ္ပဲက်န္ေတာ့တယ္။ အမယ္ က်ဳပ္ေတာင္ ျမစ္တေယာကရေနျပီ။ ျမစ္မ ကေလးကို သူ႔အဖြါး က်ဳပ္သမီး’အိမ့္’က က်ဳပ္နာမည္ ေပးနည္းအတိုင္းလိုက္ျပီးတ လံုးတည္းေပးထားတယ္၊တနလၤာသမီး မို႔…’ခ’တဲ့။သူမသိဘူးရယ္။’ခ’ဆုိတာ သူမမွီလိုက္ မေတြ႔ဖူးလိုက္ရတဲ့က်ဳပ္တို႔ ေမေမၾကီးၾကီးရဲ့နာမည္။ ေမေမၾကီးၾကီးရဲ့ ငယ္နာမည္က’မခ’…။ ၾကီးလာေတာ့ ‘ေဒၚခ’…ေပါ့။
ေမာင္သာရ
မွတ္ခ်က္။ ။ မႏၱေလးေဂဇက္ဒီဇင္ဘာလထုတ္၂၀၀၉)တြင္ ပံုႏွိပ္ေဖၚျပျပီးျဖစ္သည္။
သရုပ္ေဖၚပံုကို ပန္းခ်ီသန္းေဌးေမာင္မွ ေရးဆြဲပါသည္။
ကူးယူအသံုးျပဳလိုသူမ်ား မႏၱေလးေဂဇက္သို ့ရည္ညႊန္းေပးၾကေစလိုသည္။ ေကာမန္ ့(မွတ္ခ်က္)မ်ားလည္း ေရးေပးၾကေစလိုပါသည္။ ဆရာၾကီးအား အေၾကာင္းၾကားေပးပါမည္။
No comments:
Post a Comment