nm
အညွာမွာျမရည္လိမ္းရ်္ စိမ္းခဲ့ေလျခင္း
(၁)
၀ါဆိုပန္းကေလးေတြကိုကၽြန္ေတာ္မု
န္းေနတာၾကာျပီ။လြန္ခဲ့ေသာဆယ္နွစ္ေလာက္ကတည္းက၀ါဆိုပန္းကေလးေတြကိုမုန္းသြားခဲ့တာျဖစ္သည္။ေမ့ေတာ့ျဖင့္မေမ့နိုင္ခဲ့။နာက်င္စြာသတိရေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။အညွာမွာျမရည္လိမ္းလ်က္
အပြင့္တြင္ေရႊေရာင္စိုလူးေနေသာ ၀ါဆိုပန္းကေလးမ်ားသည္
ကၽြန္ေတာ့္မိုးညအိပ္မက္ေဟာင္းမ်ားထဲနွဳိက္အစဥ္တစိုက္ေခ်ာက္လွန္႕ခဲ့ဖူးေသာ
တေစၦမ်ားျဖစ္ၾကသည္။
{အသည္းကြဲျပီးေသတဲ့မသာက ျမန္ျမန္ပုပ္တယ္တဲ့ မၾကဴရဲ့}
ဟု မသင္းက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ေမးေငါ့ျပျပီးေတာ့ေျပာသည္။ေငါ့ေနျခင္းပင္ျဖစ္ပင္သည္။ကိုေနာင္၏သားငယ္ကၽြန္ေတာ့္တူေတာ္ေမာင္ေလး
မသင္းနားကပ္လာတာေတြ႕ရသည္။
{အသည္းကြဲတာဘယ္သူလဲဟင္ ေဒၚေလး}
ကၽြန္ေတာ္က အျမန္လက္ဦးမွဳရယူလိုက္သည္။
{ေဒၚေဒၚသင္းတဲ့ ဖိုးသားရ။သူ႕အနားမကပ္နဲ႔သတၱိေတြေၾကာင္သြားမယ္။အပ်ိဳၾကီးေတြကသတၱိအေတာ္နည္းတာ။ေယာကၤ်ားေတာင္ယူရဲတာမဟုတ္ဘူး။}
ဟု ကၽြန္ေတာ္ကျဖတ္ေျပာေျပာလိုက္သည္။မသင္းေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္သြားသည္။မၾကဴကေတာ့ဟင္းရြက္သင္ေနရင္းနွင့္တစ္ခြန္းပဲ၀င္ေျပာသည္။
{ၾကိဳက္မယ့္လူမရွိလို႕ပါဟယ္။ရရင္ေတာ့ယူခ်င္တာေပါ့။}
ကၽြန္ေတာ့္မွာေသာက္လက္စေကာ္ဖီေတြသီးသြားသည္အထိရယ္လိုက္ရသည္။
{ေသေသ..ေရ၀င္လြဲျပီးေသလိုက္}
ပုပု၀၀ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုလွဳပ္ကာလွဳပ္ကာျဖင့္
မသင္းကရန္ေထာင္ေနသည္။ကၽြန္ေတာ့္ကိုမနိုင္ေတာ့နိုင္သည့္ဘက္လွည့္မဲသည္။ဖိုးသား၏ေခါင္းကိုေဒါင္ကနဲေခါက္ျပီးေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ထြက္သြားသည္။အေမကကၽြန္ေတာ္တို႕ေမာင္နွမေတြ၏ျဖစ္အင္ကိုၾကည့္ကာျပဳံးေနသည္။
{ေဟာဒီက...၀ါဆိုပန္း....}
အိမ္ေရွ႕လမ္းမေပၚတြင္၁၆နွစ္ခန္႕ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၀ါဆိုပန္းေတြဗန္းထဲထည့္ရြက္ျပီးေအာ္ေရာင္းသြားတာေတြ႕ရ၏။
{ဟာ..ကြာ..ေတာက္}
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပ်က္စြာေရရြတ္လိုက္မိသည္။
(၂)
သခ်ၤာစာအုပ္၊ဘုရားၾကီးရင္ျပင္ေတာ္ေပၚကခိုမ်ား၊အေသာက
ေရကန္ေတာ္၊ဆုေတာင္းသံအခ်ိဳ႕၊မ်က္ရည္၀ဲ
ျခင္း၊လက္ေကာက္တစ္ကြင္းခၽြတ္ေပးသည္၊ကေလးျမိဳ႕
ျမိဳ႕ျပင္လယ္တဲကေလးတစ္လုံး၏အတြင္းပိုင္း၊၀ါးၾကမ္းခင္းေပၚကေဆးကဒ္ေလးနွစ္ကဒ္နွင့္ပုပ္သင္ညိဳနွစ္ေကာင္၊ေၾကကြဲျခင္း၊လမ္းခြဲျခင္း၊ဂုဏ္ရည္မတူျခင္းနွင့္ေက်ာခိုင္းစြန္႕ခြာျခင္း။ထို႕ေနာက္ေခတၱခဏျပန္လည္ေရာက္ရွိျခင္း။ထို႕ေနာက္သူမနွင့္ျပန္လည္ဆုံေတြ႕ျခင္း။ထို႕ေနာက္ထို႕ေနာက္၀ါဆိုပန္းေတြကိုင္ထားေသာဆယ္နွစ္အရြယ္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။အရာအားလုံးတို႕သည္အေတြးထဲနွိဳက္ျပန္႔ၾကဲလ်က္ရွိသည္။နိုင္ငံျခားအက္ရွင္ကားေတြထဲကစနစ္တက်ျဖဳတ္ခ်ထားေသာစနိုက္ပါေသနတ္တစ္လက္၏အစိတ္အပိုင္းမ်ားသဖြယ္
နွလုံးသားမွာခံစားေနရသည္။အေျဖကိုသာအငမ္းမရရွာေဖြေနေသာဦးေႏွာက္ကအေ၀းေျပးဘတ္(စ္)ကားတစ္စီး၏အင္ဂ်င္ပမာပူေလာင္လာသည္။အေျဖကိုမူ
မေတြ႕ရေသး။ပုစၦာကေတာ့ေတာ္ေတာ္ေဟာင္းေနပါျပီ။၀ါဆိုပန္းေတြကိုတည္ရ်္လူနွစ္ေယာက္နွင့္စားခဲ့ေသာပုစၦာသည္
ကေလးျမိဳ႕မွာစတင္ျပီးေနာက္ ကေလးျမိဳ႔မွာပင္ျပန္လည္အဆုံးသပ္ရေပလိမ့္မည္။
{မမၾကဴ...}
{ဟင္...ေမာင္အဲ..ဘာတုန္း၊ဗိုက္ဆာျပီလား။ခဏေနရင္က်က္ေတာ့မွာပါ။}
မၾကဴက ကၽြန္ေတာ္သူ႕အမည္ကိုေခၚလွ်င္တစ္ခုခုစားခ်င္လို႕-ဟုထင္ေနတုန္းပင္ျဖစ္သည္။သူတို႕၏မ်က္စိထဲတြင္ေက်ာင္းစိမ္းေဘာင္းဘီတိုေလးနွင့္မိုးထဲေရထဲေဘာလုံးေလွ်ာက္ကန္ေနေသာဂ်စ္ကန္ကန္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္သာရွိသည္။ထိုေကာင္ေလးသည္ကၽြန္ေတာ္ပင္ျဖစ္၏။
{အျပင္ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္ေျပာမလို႔ပါဟာ}
{သြားေလ..ထမင္းစားခ်ိန္အမီျပန္လာခဲ့၊ေရာ့..ပိုက္ဆံထည့္သြားဦး။}
မၾကဴကသူ၏ေခၽြးခံအက်ၤီၤအိတ္ကပ္ထဲမွပိုက္ဆံအလိပ္ကေလးကိုထုတ္ကာေပးသည္။တစ္ေထာင္တန္ေလးေတြကိုလိပ္ထားသည္။ငါးေထာင္ေလာက္ေတာ့ရွိမည္။မၾကဴ
မစားရက္မေသာက္ရက္စုထားေသာပိုက္ဆံေလးေတြျဖစ္မည္။သူ႕ေနာက္ပါမည္႕ကုသိုလ္ေရးလုပ္ငန္းေတြမွာသုံးစြဲဖို႕ျဖစ္သည္။မၾကဴကပိုက္ဆံေလးေတြစုစုျပီး
ဆရာေတာ္ဦးဓမၼိက
တည္ေထာင္ေသာကာယကံေမတၱာနာေရးကူညီမွဳအသင္းမွာလွဴေနက်။သူ႕ေခၽြးနဲစာေလးေတြကိုကၽြန္ေတာ္မသုံးရက္ပါ။ငယ္ငယ္တုန္းကစိတ္မ်ိဳးနွင့္ဆိုလွ်င္ေတာ့ယူသုံးျဖစ္မည္လားမသိ။ယခုအခါဘာေလးပဲျဖစ္ျဖစ္နံရံကိုလက္သီးနွင့္စိတ္ျမန္လက္ျမန္ပစ္ပစ္ထိုးတတ္ေသာလူငယ္ဘ၀အားေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ျပီးျပီ။လူလတ္ပိုင္းထဲေရာက္ေနေသာကၽြန္ေတာ္သည္
အစ္မအပ်ိဳၾကီးေတြထံမွနို႕သက္ခံစို႕ေနရန္ မသင့္ေလ်ာ္ေတာ့ေပ။
{မယူေတာ့ပါဘူး။သုံးစရာရွိပါတယ္။ရန္ကုန္ကပါလာတဲ့စာမူခေတြရွိပါတယ္။}
{ဟုတ္လို႕လားေမာင္အဲရယ္။}
{ဟုတ္ပါတယ္မၾကဴရာ၊သြားျပီေနာ္။}
ကၽြန္ေတာ္အိမ္အျပင္ လွမ္းအထြက္တုံကင္နွိပ္ျပီးေရခ်ိဳးဖို႕ျပင္ေနသည့္မသင္းက..
{မိုးရြာဦးမယ္ေဟ့၊ေပးသမွ်မယူတာဒီတစ္ခါပဲရွိေသးတယ္။}
ဟုေအာ္ေျပာသည္။ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
{ေပးသမွ်အကုန္ယူေနရေအာင္ငါကအရူးမဟုတ္ဘူးမွတ္ထား။}
{သာဓုပါေတာ္..သာဓုပါ၊ဟြန္း..ပ်င္းစရာေကာင္းလိုက္တာ။}
(၃)
ရန္ကုန္မွာနွစ္အေတာ္ၾကာေအာင္ေနျပီးမွ ဇာတိျမိဳ႕ကိုျပန္လာေသာကၽြန္ေတာ္
ေယာင္နနျဖစ္ေနသည္။ၾသဘာလမ္းနွင့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းတို႔ဆုံစည္းရာလမ္းေထာင့္မွာေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႕ငယ္ငယ္တုန္းကအတိုင္းပန္းဆိုင္ကေလးေတြရွိေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ထိုပန္းဆိုင္ကေလးေတြကေန
၀ါဆိုပန္းကေလးမ်ား၊ခေရကုံးကေလးမ်ား၊စံပယ္ကုံးကေလးမ်ား၊နွင္းဆီနီနီမ်ား
ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ယူခဲ့ဖူးသည္။တစ္ဖက္ကေက်ာင္းလြယ္အိတ္တစ္ဖက္ကပန္းေတြကိုင္ရ်္ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရသည္။ကၽြန္ေတာ္ကေက်ာင္းသူပန္းၾကိဳက္မေလးေတြကိုပန္းေရာင္းသည္။နွစ္က်ပ္သုံးက်ပ္အျမတ္တင္ရ်္ေရာင္းသည္။ေရာင္းရပါသည္။ဆရာမေတြလည္းကၽြန္ေတာ့္ဆီကပန္း၀ယ္ပန္ၾကသည္။ဆရာမေတြ၀ယ္ၾကလွ်င္ေတာ့အရင္းအတိုင္းပင္ေရာင္းပါသည္။ဆရာမအပ်ိဳၾကီးတစ္ေယာက္ကို
သူ႕ျခံထြက္နွင္းဆီပြင့္လွလွၾကီးေတြေပးဖို႕ယူလာေသာလူပ်ိဳဆရာတစ္ေယာက္ကကၽြန္ေတာ့္အတန္းပိုင္ျဖစ္သည္။သူကကၽြန္ေတာ့္ကိုသိပ္မေက်နပ္-
{ရွင့္ပန္းကေစ်းၾကီးတယ္။တစ္ပြင့္တစ္ေထာင့္ငါးရာေတာင္ေပးရမွာ။ဒီကေလးရဲ့ပန္းကငါးရာနွစ္ဆယ့္၇ွစ္က်ပ္ပဲေပးရတာေစ်းခ်ိဳတယ္။}
ဆရာမကခနဲ႔သျဖင့္ဆရာ့ခမ်ာ ရင္ေတြေအာင့္ျပီး
တင္ေတြေတာင့္ေနရွာသည္။ၾကံရာမရကၽြန္ေတာ္နွင့္ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးပြဲေတြလာလုပ္သည္။
{မင္း..ေျမပဲဆားေလွာ္ေလးဘာေလးေျပာင္းေရာင္းပါလား။ငါပါကူေရာင္းေပးမယ္ေလ။ငါ့မွာပန္းအတြက္အခက္ၾကဳံတယ္..အသက္ပင္ကုန္လုေပါ့ေလး..ဆိုသလိုျဖစ္ေနလို႕ပါ။}
ဟုဆို႔နင့္ေၾကကြဲစြာအဆိုတင္သြင္းလာသည္။ေက်ာင္းသူေပါက္စေလးမ်ားလႊတ္ေတာ္ကထိုဆရာ၏အဆိုကို
ကန့္ကြက္မဲေပါင္းမ်ားစြာနွင့္ပယ္ခ်လိုက္သည္။
{နင္မွပန္းမေရာင္းရင္ဘယ္သူကလာေရာင္းမွာလဲ။အိုစမာဘင္လာဒင္ကလာေရာင္းမွာလား}
သို႕ျဖင့္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားကၽြန္ေတာ္ပန္းေရာင္းခဲ့ရသည္။
{၀ါဆို႕ကို ၀ါဆိုပန္းကေလးေတြေရာင္းပါလားဟင္။}
{ခင္ဗ်ာ}
ကေလးျမိဳ႕တစ္ခြင္လုံးမိုးတိမ္တို႕
ပိတ္၀ိုင္းျခင္းခံထားရသည့္တစ္ေန႕။မင္းတို႕ေကာက္ပင္ေတြမုဆိုးမျဖစ္သြားခ်င္သလား-ဟူေသာမ်က္နွာထားျဖင့္မိုးကမာန္တင္းေနခ်ိန္လည္းျဖစ္ပါသည္။မၾကာမီမိုးရြာခ်ေတာ့မည္။ေက်ာင္းအေနာက္ဖက္စိန္ပန္းေတာၾကီးတစ္ခုလုံးလည္း
ေလျပင္းတိုက္ရ်္လွဳပ္ခါယိမ္းႏြဲ႕ေနၾကေပျပီ။
{၀ါဆို႕ကို၀ါဆိုပန္းကေလးေတြေရာင္းပါလားလို႕ေျပာေနတယ္ေလ။နားမၾကားဘူးလား။}
{ဘာလို႔နားမၾကားရမွာလဲ။နင့္ရင္ခုန္သံအေသးစိတ္ကအစငါၾကားတယ္။}
ဟုစိတ္ထဲကတိုးတိုးေလးျပန္ေျပာမိသည္။၀ါဆိုပန္းကေလးမ်ားပမာအသားေတာ္ေရႊေရာင္၀င္းေနသည့္ေကာင္မေလး။၀ါဆိုပန္း၏အညွာမွာျမရည္လိမ္းျပီးစိမ္းေနသလိုပင္၀ါဆိုအမည္ရွိေကာင္မေလး၏ပါးျပင္နွင့္လက္ဖမိုးေပၚမွေမြးညင္းနုကေလးေတြလည္းျမရည္လိမ္းရ်္စိမ္းေနၾကပါသည္။လက္နွစ္ဖက္တြင္ေ၇ႊလက္ေကာက္လွလွေလးေတြငါးကြင္းစီီ၀တ္ထားတာေတြ႕ရသည္။
{နင္က သူေဌးသမီးလား။}
ေသးငယ္ထူ၀ိုင္းေသာနွဳတ္ခမ္းေလးကိုသူမကစူျပသည္။
{ဘာလဲ..သူေဌးသမီးဆိုနင္က ၀ါဆိုပန္းမေရာင္းဘူးလား။}
{မေရာင္းပါဘူး။}
{ဟင္..တကယ္}
{တကယ္ေပါ့ဟ။လုံး၀မေရာင္းဘူး။}
၀ါဆို၏မ်က္နွာကေလးသည္ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္
ရြာေတာ့မည့္မိုးပမာညိဳ႕ရ်္သြားတာေတြ႕ရသည္။
{လုံး၀မေရာင္းဘူး၊အလကားေပးလိုက္မွာ၊ေမတၱာလက္ေဆာင္ေပါ့။}
{ဟယ္..၀မ္းသာလိုက္တာ။}
ကၽြန္ေတာ္နွင့္၀ါဆိုတို႕၏အညွာမခိုင္ေသာသီခ်င္းကထိုသို႕နိဒါန္းသြယ္ခဲ့သည္။နိဒါန္းသည္နိဂုံး၏ေယာက္ဖျဖစ္ေၾကာင္းအေသာနေသာထုံေသာကၽြန္ေတာ္
မသိခဲ့ေလျခင္း။
(၄)
သူမထက္ပိုဆင္းရဲေသာကၽြန္ေတာ့္ကို၀ါဆိုကအစစအရာအေလွ်ာ့ေပးခဲ့သည္။သူမ
ေပးနိုင္သမွ်အခြင့္အေရးအကုန္ေပးသည္။သူ့အိမ္ကမသိေအာင္ကၽြန္ေတာ္နွင့္တြဲသည္။ကၽြန္ေတာ္စိတ္တိုသည့္အခါ
စိတ္ေျဖကဗ်ာေတြရြတ္ျပတတ္သည္။ကၽြန္ေတာ့္မွာလိုအပ္ေနေသာေက်ာင္းစာအုပ္ေတြသူ၏မုန့္ဖိုးမ်ားျဖင့္၀ယ္ေပးသည္။တနဂၤေႏြေန႕တိုင္းက်ဴရွင္ေျပးရ်္ကၽြန္ေတာ္နွင္ျမိဳ႕ျပင္မွာခ်ိန္းေတြ႕သည္။အခ်ိန္ကာလေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ပါသည္။အထက္တန္းစာေမးပြဲေျဖဆိုျပီးသည့္ေန႕တြင္
၀ါဆို၏အစ္ကို နယုန္ကကၽြန္ေတာ္တို႔အေၾကာင္းသိသြားျပီးလူပုံအလယ္တြင္ျပႆနာရွာသည္။ကၽြန္ေတာ့္အား-
{ဆိုကၠားသမားသား..ေထာ့က်ိဳးမသား။}
ဟုထပ္ကာထပ္ကာေျပာဆိုျပီး
လက္သီးနွင့္အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာထိုးသည္။၀ါဆိုကေတာ့ၾကည့္ေနရင္းကပင္ေမ့ေျမာသြားခဲ့သည္။ကၽြန္ေတာ္
၀ါဆို႕မ်က္နွာေၾကာင့္နယုန္ဆိုသည့္ေကာင္ကိုသည္းခံေနျခင္းျဖစ္သည္။သည္းခံေနရင္းက
ေပါက္ကြဲသြားသည္။နယုန္ကိုတစ္ခ်က္ထဲျပန္ထိုးလိုက္ပါသည္။
ပန္းျဖတ္ဖို႕လြယ္အိတ္ထဲထည့္ယူလာေသာကပ္ေၾကးနွင့္...။
(၅)
ကၽြန္ေတာ္အခ်ဳပ္ထဲေရာက္သြားသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းနွင့္ရဲစခန္းက
စည္းရိုးေလးပဲျခားသည္။ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးကအာမခံလာေပးသည္။နယုန္မေသ။ကပ္ေၾကးကပုခုံးရိုးေနရာကိုပဲထိုးမိသည္ဟုေျပာပါသည္။ေဆးရုံးစရိတ္ကိုကၽြန္ေတာ့္အေမ၏နားကပ္ကေလးေပါင္ေပးလိုက္ရသည္။ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကနယုန္တို႕အေဖနွင့္
ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ၾကသည္။၀ါဆိုက
သူ့အစ္ကိုအားကပ္ေၾကးနွင့္ရက္ရက္စက္စက္ထိုးေသာကၽြန္ေတာ္႕ကို
မုန္းတယ္မုန္းတယ္-ဟုဆယ္ခါေျပာရ်္အဆက္ျဖတ္သြားခဲ့ပါသည္။
ဘ၀ကပင္လယ္ျပာ
လူဆိုတာေလွငယ္ေလး။
လွဳိင္းမျငိမ္ ေလွအလွဳပ္မွာလ
ျမဳပ္လိုက္ရေသး။
-ဟု ကၽြန္ေတာ္ေရးဖြဲ႕ခဲ့ဖူးေသာကဗ်ာေလးအတိုင္းပင္ကၽြန္ေတာ့္နွလုံးသားေရတိမ္နစ္ခဲ့ရျပီ။၀ါဆိုကမုန္းျပီဆိုမွျဖင့္ကၽြန္ေတာ္ကလည္းအားအားယားယားခ်စ္မေနနိုင္။အသက္မဲ့၀ါဆိုပန္းကေလးမ်ားကအစ
ကၽြန္ေတာ္မုန္းပစ္လိုက္ပါသည္။ကေလးျမိဳ႕ကိုေက်ာခိုင္းထားခဲ့ျပီးရန္ကုန္တြင္ေမြ႕ေလ်ာ္ေနလိုက္သည္။ဆယ္နွစ္ေလာက္ၾကာမွဇာတိျမိဳ႕ကေလးသို႕အလည္တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္လာပါသည္။ၾသဘာလမ္းနွင့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေထာင့္ပန္းဆိုင္ကေလးေတြေရွ႕တြင္အတိတ္ေၾကာင္းရပ္ေတြးေနစဥ္ခပ္၀၀မိန္းမတစ္ေယာက္ကကၽြန္ေတာ့္ပုခုံးကိုလာပုတ္ေလသည္။ထိုမိန္းမ၀တုတ္ျပဲ၏ညာဘက္တြင္၉နွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ခန့္သမီးေလးတစ္ေယာက္မ်က္လုံးကလယ္ကလယ္နွင့္ရပ္ေနတာလည္းေတြ႔ရသည္။၀တုတ္ျပဲမက၀ါဆိုနွင့္တူသည္။သူေတာ္ေတာ္၀လာတာပဲဟုကၽြန္ေတာ္ေတြးေနစဥ္-
{နင္ဘယ္တုန္းကျပန္ေရာက္လဲ။ရန္ကုန္မွာအဆင္ေျပရဲ့လား။နင္ေရးတဲ့စာေတြငါဖတ္ရတယ္။ၾကိဳက္တယ္ဟဲ့သိလား။ငါတို႕ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြမေရးနဲ့ေနာ္။ရွက္လို႕။}
{မေန့ကပဲေရာက္တယ္။လာလည္တာပါ။အဆင္ေျပပါတယ္။ငါ့စာေတြဖတ္လို႕ေက်းဇူးပဲ။ငယ္တုန္းကအေၾကာင္းေတြငါေရးခ်င္ေရးမွာေပါ့။ငါကစာေရးဆရာပဲ။}
{နင္က အရင္လိုပဲ ဂ်စ္ကန္ကန္လုပ္တုန္းေနာ္။}
{ထင္လို႕ပါ။ကိုယ္ကသေဘာေကာင္းပါတယ္။}
၀ါဆိုနွင့္ကၽြန္ေတာ္ျပိဳင္တူရယ္ေမာမိၾကသည္။၀ါဆို႕နံေဘးတြင္ၾကိမ္ဆြဲျခင္းၾကီးတစ္လုံးကိုင္ထားေသာခပ္၀၀လူတစ္ေယာက္လာရပ္သည္။မ်က္စိေမွးေမွး၊အရပ္ပုျပတ္ျပတ္နွင့္ပါးစုန္႕ၾကီးေတြကေဖာင္းေနသည္။ေျပာခ်င္တာေတြလြတ္လပ္စြာဆက္လက္ေျပာဆိုရ်္မရနိုင္ေတာ့မွန္း၀ါဆိုေရာကၽြန္ေတာ္ပါနားလည္လိုက္ပါသည္။
{'ဒါ..ငါ့ေယာကၤ်ားကိုဟုတ္ၾကိဳင္တဲ့။မွတ္ထားေနာ္။သူကအမိန္႕ရအေပါင္ဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္။ေပါင္စရာရွိရင္လာခဲ့ေပါ့။ဒါကေတာ့ငါ့သမီးေလး။ငါ့လိုပဲစာဖတ္၀ါသနာပါတယ္။ကိုဟုတ္ၾကိဳင္ဒါကကၽြန္မခဏခဏေျပာတဲ့ေအာင္မွဴးေ၀။}
၀ါဆိုကစိတ္လိုလက္ရမိတ္ဆက္ပြဲေလးက်င္းပေပးသည္။သမီးေလးကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနမိသည္။ထူးဆန္းသည္။ဟုတ္ၾကိဳင္နွင့္မတူဘဲ
ကၽြန္ေတာ္နွင့္တူေနသည္။ဟုတ္ၾကိဳင္ကျပဳံး၏။ေရႊသြားေတြ၀င္းကနဲေပၚလာသည္။မပီ၀ိုး၀ါးစကားေတြေျပာသည္။
{ခီ မ်ားအီေၾကာင္း..စူခီဏခီဏျပဴးလယ္။၀ါရွဳိပန္းကေလးေတြလို
အညွာမွာျမရည္လိမ္းျပီးစိမ္းတြားလယ္ဆိုလားပဲ။ၾဆာကီး
၀ကိုလည္းခင္ပါ။ေပါင္စရာစိရင္လာခဲ့ပါ။အတိုးနွဳန္းတက္တာေစရမယ္။}
ကၽြန္ေတာ္ျပဳံးလိုက္သည္။၀မ္းသာရ်္ေတာ့မဟုတ္တန္ရာ။လုံး၀ျပန္မေရြးန္ိင္ေတာ့ေသာ
အေပါင္ဆုံးပစၥည္းေလးေတြကိုၾကည့္ျပီးမခ်ိျပံဳးျပံဳးရသည့္
အျပဳံးမ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။
(၆)
ထိုေန႔မွစရ်္
ကၽြန္ေတာ့္ျပကၡဒိန္တြင္ ၀ါဆိုပန္းေတြ အျပီးတိုင္ေပ်ာက္ဆုံးသြားၾကေလေတာ့သည္။
{အခုမွ..တကယ္စိမ္းေတာ့မယ္..၀ါဆို။}
ေအာင္မွဴးေ၀
No comments:
Post a Comment